Voorafgaand aan het optreden van Shoesize 50 in Merleyn kreeg ik van mijn oppersten een demoversie van hun plaat 'Blue Butterfly' in mijn handen gedrukt. Omdat ik nogal goed ben in het verzinnen van nieuwe genres ('afwasmetal', 'niets-aan-de-hand-muziek'), kwam in mij een nieuw genre op: 'muziek die mijn vader leuk zou vinden'. Gezien de gemiddelde leeftijd van het publiek op deze stormachtige zaterdagavond is dat niet zo verwonderlijk. Maar muziek is natuurlijk van alle tijden. Het voorprogramma van 'didgeridoorist' Patrick Lieffers is in retrospectief een voorbode van de hele avond. De didgeridoo is niet 's wereld eenvoudigste instrument om te bespelen, dat dwingt respect af. Daarbij komt dat de didgeridoo door zijn klanken een betoverende werking heeft. Echter, voor een leek lijken alle liedjes op een didgeridoo teveel op elkaar. Patrick Lieffers probeert met zijn verhalen over zijn liedjes en de didgeridoo zijn muziek nader tot het publiek te brengen. Helaas komt slechts weinig van zijn tekst aan bij het publiek. Het lijkt alsof zijn didgeridoos meer uitstraling hebben dan hijzelf. Zodra de mannen van Shoesize 50 zich bij Lieffers voegen is het publiek direct een en al oor. De melodieuze, met pathos volgepakte rockmuziek van Shoesize 50 is risicoloos en voorspelbaar. Zelfs de timing van de knap uitgevoerde, monumentale, bijna epische gitaarsolo's van Ivo Vos kun je met de klok gelijk zetten (wat niet weg neemt dat Ivo een fantastische snor heeft). Het zijn stuk voor stuk goeie muzikanten, doen erg hun best en de band heeft zelfs een boodschap. De band krijgt met een ingetogen versie van het op cd pompeuse 'Kigali' het publiek stil. Dat de band het aandurft om een lied over genocide ten gehore te brengen, vind ik knap. Wat ik niet knap vind, en dat is het hoofdpunt van mijn kritiek, is het gebrek aan subtiliteit bij Shoesize. Liedjes over milieuactivisme hoeven niet gelijk over wereldondergang te gaan. Natuurlijk is een meisje de reden waarom je de hele dag op de bank rondhangt en er niets gebeurt. En bij een passage als "He is a war child; he is a victim of war“ is voor mij de maat vol. Ik ben iets gaan drinken. Het publiek is zeer enthousiast, applaudiseert veel en zorgt voor een prettige sfeer om in te spelen. Als het publiek uit louter klonen van mij zou bestaan, was dit zeker niet het geval geweest. Zie hier mijn moreel dilemma. Shoesize 50 en Patrick Lieffers zijn stuk voor stuk symapthieke en goede muzikanten. Het spijt me te moeten zeggen dat beide acts vanavond stranden in goede bedoelingen.