De opening van een nieuw seizoen Arnhemse Meisjes, begint met een knal. Een gevarieerd programma neemt de bezoeker mee naar zowel verschillende geografische bestemmingen als verscheidene tijdperken in de muzikale geschiedenis. Zo kan men zich vanavond op een zonnige vakantie in Spanje wanen of in het regenachtige Seattle van de jaren negentig. De eerste act van vanavond is Vince Terra. Volgens de poster een reggae artiest, echter wat er vanavond te horen is, valt niet helemaal thuis te brengen onder deze noemer. We hebben met name te maken met gevoelige pop en soulvolle, sentimentele nummers, die af en toe weinig variatie hebben. De Spaanse gitaar brengt hetzelfde effect teweeg als wegdromen op een strand onder het genot van een kleurig drankje met een parapluutje. Echter veroorzaakt juist deze gitaar een overdaad aan gepingel en vlug vingerwerk. De artiest van vanavond lijkt zich op de achtergrond te houden en verzorgt in feite vocale ondersteuning voor zijn begeleider op de gitaar. Dit leidt tot een muzikale samensmelting, die een wat scheve verhouding oplevert. De puzzelstukjes vallen niet volkomen in elkaar en het geheel vloeit zeker niet naadloos in elkaar over. Zonde. De volgende reis voert ons naar het Seattle van de jaren 90 grunge. De muziek van het Doetinchemse Streetcarb is catchy, levendig, energiek, maar vooral ruw en eerlijk. Terug naar de dagen toen het leven veel simpeler was, toen men tenminste wist waar hij boos over was! Leadzanger Erik Giesen heeft een podiumpresentatie die veel doet denken aan Nirvana, Smashing Pumpkins en vooral Bush. Een gekwelde artiest die weet wat hem dwars zit en alle passie die hij bezit in zijn muziek stopt. De groei die Streetcarb in de afgelopen maanden doorgemaakt heeft is duidelijk te horen. De jongens brengen hun indie grunge op een levendige wijze ten gehore. Het publiek is terecht geboeid, want Streetcarb is a keeper! De compromisloze rock, punk, noise, funk met geschreeuw van Claus is verfrissend. Doorhakken, als een dertienjarige jeugddelinquent en op oefenruimtespullen meppen is hun ding geworden. Een mix tussen Primus en Sonic Youth, met een Fear & Loathing Las Vegas sfeer. Deze formatie, ontstaan uit de resten van Dr. Redtape, geeft de bandleden de ruimte om aanzienlijk meer van zichzelf te laten zien en horen. De af en toe funky gitaarriffs doen de bak noise opleven en voegen een nieuwe dimensie toe. Ondanks de schijnbaar adolescente opstandigheid, is het geluid van Claus zowel volwassen en bruut, als toegankelijk. Een nieuwe naam staat terecht symbool voor een nieuwe start.