Een bijzondere package vanavond in Staddijk waar Nijmegens metaltrots Gilo het podium deelt met Agresión, dat een van zijn allerlaatste shows ooit zal geven. Waar de oude band ermee ophoudt bouwt Gilo voort op de fundamenten, met eenzelfde soort stijl en met drummer Robin...van Agresión. Door omstandigheden was ik niet in staat om de mannen van Intero, die vanavond ook optraden, aan het werk te zien, maar gelet op de concertagenda van de band zal ik hier vast nog wel een herkansing voor krijgen. Vrouwen schijnen opgetrokken witte sokken in combinatie met een korte broek met stip te verkiezen als de minst aantrekkelijke outfit voor mannen. Nu ik me voorstellen dat het de leden van Gilo weinig interesseert wat vrouwen van hun persoontjes vinden, maar dat 'opper-Gilo' Mike-C nu juist deze kleren aantrekt zegt nog wel iets meer over de band dan hij zelf misschien beseft. Met zijn bandana strak om zijn kale hoofd lijkt Mike regelrecht afkomstig uit de jaren negentig, toen bands als Fear Factory, Machine Head en Coal Chamber een duw gaven aan de latere nu-metalstroming. De groovy metal van Gilo past perfect bij die traditie, net als de toevoeging van een DJ en de af en toe rappende vocalen van Mike. Ontzettend 'outdated' natuurlijk en tegenwoordig allang weer ingehaald door de nieuwe metalcorebeweging uit Amerika. Wat dat betreft is het wel tekenend dat de band samen speelt met Agresión, de band die heeft besloten dat het tijd is voor een nieuw geluid en dus stopt. Los van bovengenoemde kritiek is Gilo een uiterst professionele en strakke band die menig andere metalformatie in Nederland achter zich kan laten. En dat ondanks de technische problemen van vanavond, waardoor de DJ vrijwel onhoorbaar is en de band het af en toe zonder bassist moet doen. Het tekent de mentaliteit dat ze zich niet laten kennen en ook basloos nog uiterst groovy en strak klinken. Drummer Robin van Agresión is sinds september dit jaar de nieuwe slagwerker bij Gilo en hij verricht zijn taak met verve. De in kleinen getale naar Staddijk gekomen jongeren zien een weinig spectaculaire show die desondanks zorgt voor enkele heftige moshpits, altijd een mooi geschenk voor een band. En dan Agresión, de Nederlands/Venezolaanse band die ik acht jaar geleden als vijftienjarig wandelend hormonenbommetje maar al graag live aan het werk zag. 'Sur' was toen net uit, een van de beste albums die de Nederlandse nu-metal scene ooit voorbracht. In die tijd peelde de band onder meer samen met acts als het Limburgse Dreadlock Pussy en de Arnhemmers van Dimension Seven, die een tijdje terug het bijltje er al bij neergooiden. Dat was het hoogtepunt van de hele scene, volle zalen en zwermen fans, een schril contrast met het groepje luisteraars vanavond. Waarschijnlijk te jong om de band echt gekend te hebben staat het merendeel van het publiek een beetje schaapachtig te kijken terwijl de band nonchalant krakers als 'A.I.D.S.', 'Too Many Years', en 'Care' speelt, allemaal uit 1999. De band heeft nog wel meer platen gemaakt en het feit dat de set nog steeds gefundeerd is op de nummers van 'Sur' lijkt me alleszeggend. Best droevig om te zien eigenlijk, als een zieke man op zijn laatste dagen die je liever zou herinneren van de goede tijden. Frontman Alejandro sluit nog een keer subtiel af met zijn favoriete boodschap voor het publiek: "Don't let your government fuck you in the ass", een statement dat we dan maar in het achterhoofd zullen meenemen naar de aanstaande verkiezingen. Vaarwel Agresión, vaarwel jeugdliefde. Jezus ik word oud... Foto's Gilo: archieffoto's