Singer-songwriters moeten heel erg op zichzelf vertrouwen. Dat brengt hun positie met zich mee. Goeie liedjes, uitstekende instrumentbeheersing, mooie stem. Als je weet dat dat wel goed zit, kun je het podium op en het publiek ademloos achterlaten. Roline heeft dat talent. In de achterzaal van Trianon stapt ze zelfverzekerd met haar gitaar het podium op en begint te zingen. Mooie liedjes met nét dat beetje extra dat haar boven de clichés van het genre laten uitstijgen. Ze put uit het hele arsenaal aan vrouwelijke singer-songwriters dat de wereld te bieden heeft en destilleert daaruit haar eigen geluid. Ze zijn allemaal terug te horen - Anouk, Ilse, Alanis, Tracy, Joni, Melissa, enzovoort - maar nergens wordt het een kopie. Het is altijd Roline. Totdat al na een kwartiertje de extra muzikanten het podium opkomen. Eerst alleen een contrabassist, maar later ook een drummer, een toetsenist en een extra gitarist. Het zijn bepaald niet de minsten. Zij hebben allen hun sporen al lang en breed verdiend. En bovendien spelen ze ook vooral ondersteunend. Geen van hen concurreert met 'the leading lady' om de hoofdrol. En toch doet het afbreuk aan de mooie, subtiele en originele variaties die Roline in haar eentje neerzet. De originaliteit wijkt, de muziek verandert in 'meer van hetzelfde'. Roline heeft een groot talent en mooie liedjes. Het is jammer dat ze niet meer op zichzelf vertrouwt, zoals een singer-songwriter zou moeten doen. Ze kan het gemakkelijk zonder band en het zou de aantrekkelijkheid van de muziek ten goede komen. Volgende optredens mogen zonder extra muzikanten, dan blijft het publiek waarschijnlijk écht ademloos achter.