Op zaterdag 21 mei organiseerden een aantal studenten in de tuin van een studentenhuis in het Arnhemse Spijkerkwartier het minifestival Spijkerrok. De opbrengst van dit benefiet gaat naar een project voor zwerfkinderen in Zuid-Amerika. De entree was hoog, maar daar stond tegenover dat het bier gratis was. De studenten hadden er het beste van gemaakt, maar konden toch niet voorkomen dat de bands moesten optreden onder erbarmelijke PA-omstandigheden. Zo stond de basversterker in de deuropening van de schuur en moesten de monitors en speakers worden afgedekt met vuilniszakken wegens de dreigende regen. BME en Elstar, de eerste en de laatste act van de dag, heb ik helaas gemist. Met Monokraft viel ik gelukkig met mijn neus in de roomboter. Deze nieuwe Arnhemse band, die nog maar onlangs zijn podiumdebuut beleefde, mag een regelrechte aanwinst genoemd worden. De drie gitaristen weefden hun patroontjes geraffineerd door elkaar, waardoor het geluid lekker open bleef. Toch werd het geen hoekige wave, maar bleven de songs hun gevoeligheid houden. Ook de zanger met zijn heldere stem droeg bij aan de fraaie bandsound. Dat kan niet gezegd worden van de irritante keyboardgeluiden. Wat mij betreft het enige minpuntje van deze veelbelovende band. Daarna was het de beurt aan Iguana. Dankzij een charismatische zanger, die maar bleef volhouden dat het leuk was om hier op te treden, terwijl de band om hem heen de ene na de andere steek liet vallen, was het optreden nog te verdragen. Er is veel werk aan de winkel voor Iguana als ze een stapje verder willen komen met hun eenvoudige britpop songs. De tweede verrassing van de dag was voor mij The Fashion. Wat een rare band! Ieder lid speelde minimaal 2 instrumenten en het wisselen zorgde voor lange pauzes tussen de nummers. Ook vergat men wel eens om een gitaar te stemmen. Hun nummers staan echter bol van mooie ideeën. Zeer veel afwisseling, soms van de hak op de tak en dan opeens heel sfeervol dankzij een melancholisch trompetlijntje of een paar mooie gitaarakkoorden (denk Calexico, maar denk ook Notwist zonder de elektronica). De zanger had een klagerige Cure-stem die nog niet lekker bij de muziek paste, maar hij heeft volgens mij meer in zijn mars. Dat geldt zeker ook voor de drummer die vrijwel alles perfect ondersteunde. Maar omdat het allemaal zo ongelofelijk rommelig was en het geluid behoorlijk brak was, kan het best zijn dat veel mensen er geen ruk aan vonden. Jongens, als jullie gewoon een vaste keyboardspeler erbij nemen, komt het helemaal goed. En voor de organisatoren: volgend jaar weer hoop ik!