Woensdag 18 mei, halve finale Kaf en Koren in Merleyn. Tijdens het aankondigen van de bands bleek dat er veel fans waren meegekomen, vooral voor Overthrow en Bar. Maar aan het eind van de avond had neWax de zaal voor zich gewonnen. Zelfs concurrerende bandleden schreeuwden uit enthousiasme de longen uit hun lijf toen de decibelmeter er aan te pas kwam. De band was zelf ook onder de indruk van het publieksoordeel: "Dat was geen applaus meer, maar pure noise!" En hoewel het niveau van alledrie de bands hoog was, vond ook de jury dat neWax op alle fronten nét dat beetje extra had. Net iets lekkerder nummers, net iets strakker spel, net iets leukere interactie met het publiek en grootste pluspunt: de originaliteit van neWax. Het organiserende Cultuur op de Campus had moeite de band te typeren. "Verstilde singer-songwriterpop", schoot de band te hulp. Maar niets is minder waar. Hun mix van postpunk, hardcore en ska levert een eigenzinnige en lekker in het gehoor liggende sound op. En zo werd ik dankzij neWax vanmorgen wakker met een nummer in mijn hoofd van een pas ontdekt bandje. Soms kreeg je het gevoel het begin mee te maken van een nieuwe sensatie. Zo'n bandje waarvan je later kan zeggen: "Die heb ik nog gezien in Merleyn toen niemand ze kende!" Iedere nieuwe sensatie heeft natuurlijk een charismatische frontman nodig, en ook dat zit bij neWax wel snor. Precies vijfentwintig jaar na diens zelfmoord leek het bijna alsof Ian Curtis himself spastisch over het podium raasde, daarbij klinkend als een Robert Smith on speed. Ook de andere bands waren van hoog niveau. Overthrow en Bar boekten duidelijke progressie. Het vette geluid en de respons uit de goed gevulde zaal werkte zichtbaar motiverend. Overthrow schudde Merleyn goed wakker met een oorverdovende set. Hun shirts met Velvet Revolver en Slash's Snakepit maken van tevoren al duidelijk wat je kunt verwachten. Ouwe lullenrock zou je zeggen, maar dan wel door zes jongens die tijdens de hoogtijdagen van Guns N' Roses nog knikkerden op het schoolplein. De geluidsmuur is vaak te dichtgemetseld en de lange gitaarsolo's maken de toch al uitgesponnen nummers er niet veel interessanter op, maar het is toch maar goed dat de knikkers zijn ingeruild voor instrumenten. Deze gasten weten hoe ze moeten rocken. Heb je nog een plekje vrij op je spijkerjack, dan kun je met een Overthrow-patch weer tien jaar vooruit. Bar wist de aandacht van het publiek goed vast te houden met hun grauwe bluesrock. De zanger klonk deze keer iets minder als een dronken Elvis maar meer als Scott Weiland van de Stone Temple Pilots. Hierdoor waren de teksten (vaak met een knipoog naar de muziekwereld) deze keer wel te verstaan. Maar helaas voor Bar is het Kaf en Koren avontuur nu afgelopen. Overthrow maakt nog kans om beste tweede te worden. Maar dat zal er om gaan spannen, want voor de halve finale op 1 juni in Diogenes staan er met Mosqio, Sidewinder en Roosbeef weer drie veelbelovende bands op het programma.