Beter goed gejat dan slecht verzonnen, moet het Nijmeegs/Utrechtse Silence is sexy hebben gedacht toen het zich vernoemde naar een nummer van het Duitse avantgardistische Einstürzende Neubauten. Verdere vergelijkingen met de naamgever gaan echter niet op. Daar waar de Neubauten bekend staan om hun experimenteerdrift, blijft Silence is sexy netjes binnen de paden van de rockmuziek. Naar eigen zeggen brengen ze 'a new wave of rock and noise', maar een echte nieuwe golf hoef je niet te verwachten. Wel strakke new wave die het best valt te scharen in de vloed Interpolvolgelingen. De bassist is zelfs een vleesgeworden kloon van Interpols bassist Carlos B. Strak in het zwart, gestropdast en indentiek gekapt. Zelfs zijn bewegingen komen uit het boekje 'How to be Carlos B. II'. Gelukkig doen ook de basloopjes niet onder voor die van Interpol en samen met de strakke drums klinkt het wel erg lekker. Vaak gaat het mis als de gitaren en zang erbij komen. Dan klinkt Silence is sexy weer als een doorsnee rockbandje. Vooral de zanger mist overtuiging en uitstraling. De muziek doet (naast eerder genoemde band) sterk denken aan Joy Division, The Cure en Placebo, maar Hendrik-Jan de Wolff is in de verste verten geen Ian Curtis, Robert Smith, Brian Molko of iemand die in dat rijtje geschaard kan worden... Af en toe heb je het idee dat je naar een bandje in hun oefenruimte staat te kijken. Ze hebben daar vaker gestaan, want het samenspel is behoorlijk strak. Maar na bijna ieder nummer wordt er opnieuw gestemd en ook de interactie met het publiek is nihil. Het lijkt wel of ze zich pas realiseren dat er mensen in de zaal staan als er hulp wordt gezocht voor het verwisselen van een snaar. Wat dat betreft zijn de komende optredens op Parkpop en Metropolis misschien toch wat te prematuur. De band weet de aandacht niet al te lang vast te houden. Er zitten nog net iets te veel niemandalletjes in de set. Toch lijkt de band de goede kant op te gaan, met sterke nieuwe nummers zoals (het voortaan danzij spontane inbreng uit het publiek getitelde) 'Murphy's law', waarin de gitaar wordt bespeeld met een soort veger. Er zitten zelfs enkele potentiële floorfillers tussen, die ik graag eens terug zou horen op de dansvloer in plaats van de zoveelste keer 'hands away'. Maar echt gedanst wordt er nog niet in Merleyn. Het afsluitende uptempo nummer komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Het publiek zit al vol en het merendeel heeft de zaal inmiddels verruild voor het café. Een weinig meer noise zou niet verkeerd zijn om het publiek af en toe eens goed wakker te schudden. In het vervolg graag meer noise dus, want - zoals ook de Neubauten concluderen - silence is eigenlijk not sexy at all.