Dubius had zelf de kleine zaal van Doornroosje afgehuurd om de nieuwe cd 'Ongewone dag' te presenteren. Een prima locatie, want de intieme sfeer van de zaal past goed bij de klein gehouden muziek van deze Nijmeegse band. Met zo'n honderd belangstellenden is de ruimte prettig gevuld. "Is dit popmuziek?" Dat is de vraag waarmee onze redactie aan de slag ging. Waar ligt die grens? Dubius maakt gebruik van een instrumentarium dat niet gebruikelijk is voor een 'standaard popband'. Zo worden wij geconfronteerd met een doedelzak, fluiten, een mandoline, een viool en zelfs een nyckelharpa. Toch is aandacht van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen voor Dubius zeker terecht. Het vereist enige fantasie, maar dan projecteer je de liedjes vrij eenvoudig op een drum-bas-gitaar-zang-bezetting. Dubius valt op door de eigen invulling. Geen drummer of percussionist. De ritmische basis wordt gevormd door bassist Niels Keijzer, die fantasierijk de ondergrond legt voor de songs. Dat doet hij niet door basic basspel, maar door fraaie melodielijnen, waar zijn collega's weer op kunnen voortborduren. Dat de percussie ontbreekt, leidt niet tot beperking, maar juist tot extra speelruimte voor de andere instrumenten. Die ruimte wordt dan ook volop benut. Zanger/gitarist Dick Dijkman is de bandleider. Hij is zeker niet de enige blikvanger van de band. Afwisselend treden fluitist/zanger/harmonicaspeler Roel Seidell en violist Peter van den Bos voor het voetlicht. Die afwisseling is zeer aangenaam. Het kleine podium in Doornroosje geeft weinig ruimte voor uitingen van spelvreugde. Toch kan het visuele aspect nog wel wat uitbouw gebruiken. Het oogt nu ietwat statisch. Het repertoire van Dubius bestaat vooral uit wat langzamere, melancholische nummers. Teksten uit het dagelijks leven en drinkliederen voeren de boventoon. Voor de balans zouden wat meer uptempo nummers als de cover 'Ca Ira' en het eigen 'Paaldans' geen kwaad kunnen. Op die momenten reageert het publiek uitbundig. Ondanks deze kanttekening zijn de sfeerwisselingen binnen de nummers een absolute kracht van de band. Het mag allemaal nog wat strakker, maar de basis is goed. Fraai hoogtepunt is het zeer intieme, en licht psychedelische 'Ruitenwissers'. Zo klein kan een liedje dus gebracht worden. De toekomst voor Dubius ziet er zonnig uit. Natuurlijk is het meer folk dan pop. Maar wat is daar mis mee?