Piepschuim timmert al een aantal jaren stevig aan de weg. Deze maand verscheen de eerste volledige cd van de band. Voor de start van de promotietour voor dit schijfje had de groep groot uitgepakt. De standaardbezetting van twee gitaristen en een blazer werd op een aantal nummers aangevuld met drums, percussie of piano. De tweede set werd daarnaast ook nog eens ondersteund door originele 'visuals'. De zaal was gevuld met een groot aantal bekende gezichten uit het Nijmeegse muziek- en uitgaansleven. Voor een groot deel van de mensen was het dan ook vast niet de eerste keer dat ze de heren aan het werk zagen. Dat was te merken. De aandacht van het publiek verslapte tijdens de eerste set menig maal. Het geroezemoes in de zaal overstemde het bandgeluid nogal eens. Aangevuld met een aantal flauwe 'inside jokes' van zanger en tekstschrijver Cor zorgt het geheel tijdens de eerste set voor een iets te melig 'ons kent ons'-sfeertje. De tweede set was een heel stuk leuker. Niet alleen doordat de band af en toe het tempo eruit haalde of juist opvoerde, ook het publiek leek er meer zin in te hebben. Tijdens het prachtig verstilde intermezzo 'Bot', met alleen zang en piano, kon je een speld horen vallen. Het slotnummer van de tweede set, 'Tiktiktik', was dan juist weer heerlijk theatraal. Het werd opgeluisterd door Cor die op een van de hangtafels ging staan om als een ware prediker op een zeepkist het publiek bezwerend toe te spreken. Na de wat tegenvallende opening wonnen de heren het thuispubliek daarmee ten slotte toch voor zich. Piepschuim is tijdens de tweede set dan vooral ook Piepschuim. Spitsvondige, cabareteske teksten die het in het theater goed zullen doen, maar zeker ook leuke vondsten die de muziekliefhebber zullen boeien. De band zegt niet te willen kiezen tussen beide en de bijbehorende verschillende podia en zelfs werelden. Laten we hopen dat ze dat ook niet hoeven. De meligheid mag in het vervolg alleen iets minder. Het zou zonde zijn als Piepschuim niet serieus zou worden genomen en toch in een hokje terechtkomt waar ze niet thuishoren. Foto's: Chris de Laat