Door jarenlang intensief te touren bouwden The Legendary Pink Dots een wereldwijde trouwe fanbase op. Van Polen tot Mexico worden ze op handen gedragen. Desondanks bleven Nijmeegse optredens voor deze in ballingschap levende Britten meestal beperkt tot wat vrienden, familie en een handjevol undergroundmuziekliefhebbers. Vorig jaar kregen ze op de Valkhofaffaire de kans om zich aan een breed publiek te laten zien in hun eigen bakermat. Maar een apocalyptische formatie als deze is nu eenmaal niet echt een band voor een openluchtfestival. Wie TLPD op volle sterkte wil zien, kiest voor de intieme sfeer van Merleyn. Edward Ka-Spel wordt nog steeds bijgestaan door de industriële elektronica van Knight aka the Silverman. Niels van Hoornblower voegt daar al sinds de oversteek allerlei (zelfs elektronisch manipuleerbare) blaasinstrumenten aan toe. Daaroverheen komt dan nog de gitaar van Eric Drost die het geheel ook flink kan laten rocken. Niet echt een voor de hand liggende combinatie. Vooral de free-jazz-improvisaties van Van Hoorn klonken soms als een vreemde eend in de bijt. Maar woensdagavond viel alles perfect samen. Crossover is niet het gepaste woord, maar de avantgardistische mix van stijlen klonk in Merleyn als een logisch geheel: The Legendary Pink Dots hebben de juiste blender gevonden. Ka-Spel opende de set dreigend door zijn eigen stem backwards te samplen zoals in Go Ask Alice. Het is het begin van een lange psychedelische trip met veel nummers van de vorig jaar verschenen albums, zoals het prachtige The Equalizer van Poppy Variations. Het hoogtepunt van de avond komt van hun nieuwste cd 'The Whispering Wall': een zeer bezwerende en noisy versie van The Divide. Dichter-zanger Ka-Spel is hierin op zijn best. Als een ware goeroe oreert hij over gsm's die net leeg zijn als je 112 moet bellen en andere angsten die de moderne technologie met zich meebrengt. Blootsvoets baant hij zich een weg door het publiek en brandt zijn sprookjesachtige teksten bijna op het voorhoofd van degenen die zich waagden aan een plaatsje vooraan. Een gevaarlijke keuze, zo blijkt. Het kan immers best ongemakkelijk zijn als iemand "blood of suicide is dripping to all sides!" in je gezicht staat te schreeuwen. Maar het sleept je er wél met de haren bij. En voor wie dat nog niet helpt is er altijd nog Niels "Hé, er past makkelijk nóg een saxofoon in mijn mond" van Hoorn die de laatste caféhangers letterlijk de zaal in blaast. Tijdens dit stevig voortstuwende Soft Toy komt de zaal pas echt goed los en worden de stiltes tussen de nummers opgevuld door steeds enthousiaster gejuich. "This song is not for sale", zingt Ka-Spel in een van de toegiften. Het nummer staat echter wel degelijk op hun laatste cd. Maar songs van TLPD worden nooit klakkeloos 'nagespeeld'. Ze blijven leven en zijn live soms amper te herkennen. Er volgt dan ook een live-cd met opnames van deze tour. Dat wordt een cd om naar uit te kijken, want de Pink Dots hebben goed duidelijk gemaakt meer te zijn dan een coryfee uit de jaren tachtig. Dat ze nog lang en gelukkig mogen spelen! Foto's: Troy Jansen