Toen ik vrijdagochtend met mijn nog half slapende hoofd terugkwam van Oerol, uit de trein stapte en Leeuwarden inliep, kreeg ik een behoorlijke klap voor m’n bek. De lachende mensen, de luchtige sfeer en vooral het “niets moet, alles mag” gevoel, was toch wel echt verdwenen. De Oerolbubbel was lekgeprikt en Leeuwarden glom van saaiheid als nooit tevoren.
Ik ga het dan ook een keertje niet over Leeuwarden hebben..
Dus bij deze: een ode aan een week op Terschelling waar bijzondere momenten wel zomaar kunnen ontstaan.
Afgelopen Oerol was mijn langste ooit. Met onze oude ragbak de Wylde Wytse, een onverwoestbare Noordzee-schokker, die toch iets minder onverwoestbaar blijkt te zijn wanneer het plotseling begint te regenen, voeren we langzaam over de Waddenzee. Van boei naar boei, van de Pollendam, naar de Blauwe Slenk, door naar de Vliestroom en via het Schuitengat de haven van Terschelling in. Een tocht van meer dan vijf uur. Het avontuur begon hier. We gingen op reis. Naar een andere plek. Het vaste land deed er even niet meer toe.
Na een paar dagen de tijd gehad te hebben om terug te denken aan vorige week ben ik er uit, volgens mij: Oerol is het perfecte recept voor een explosie van energie: Een door zee afgesloten stukje land waarbij niks, of niemand kan ontsnappen. Overal zijn mensen, overal is iets te doen, of te beleven. Als een organisatie vervolgens het laatste zetje geeft in de vorm van een week lang programma is de kakofonie compleet. Onafhankelijke kroegen beginnen hun eigen programma te maken, artiesten, kunstenaars en muzikanten besluiten op eigen initiatief naar het eiland te reizen en hun werk te presenteren en bezoekers trekken hun eigen plan na afloop van het programma in de avonden. Precies dit deden we ook met The Escalates. We belden kroegen, campings en andere plekken waar we eerder gespeeld hadden en voor we het wisten, hadden we iedere dag een show, of twee.
Wat voor mij een van de meest sprekende momenten tijdens het festival is, is het tijdstip 02:00. Wanneer al het programma klaar is en de laatste kroegen hun deuren sluiten.
Het is haast een ritueel. Wanneer groepen verdwaasde, half panikerende mensen de kroeg uit komen en nog lang niet klaar zijn. Er worden ideeën bedacht om afterparty’s te vinden, op te zetten, of uit te lokken. What’sAppgroepen staan roodgloeiend met coördinaten, locaties en foto’s van plekken ergens op het eiland waar “misschien” wel een feestje te vinden is. Alle energie die tijdens het festival wordt opgebouwd, heeft een uitweg nodig.
Na precies zo’n avond feest vieren, staan wij - net als de rest van de feestvierende Oerolgangers - voor op straat bij de Vijfpoort, niet wetende waar we de rest van onze energie kwijt kunnen. Ineens begint de naam “Paal 8” rond te gaan. “Daar moet je zijn!” “Daar is het feest!” In de mensenmassa voor de net gesloten tent valt de naam Paal 8 steeds vaker. Mensen rennen naar hun fiets en de massa begint zich als een groep nomaden te verplaatsen over het hele eiland. Het interesseert niemand iets om zes kilometer door een verlaten duinlandschap te fietsen omdat ergens heel misschien wel een volgend feestje te vinden is. We besluiten de taxi maar weer eens te pakken en uit te zoeken of er daadwerkelijk een wild feest plaatsvindt. Als we aan de andere kant van de duinen uitstappen en niemand om ons heen zien, lopen we toch maar even over de duinpan. Wie weet is er iets gaande..
En jawel: Achter een van de strandtenten is er inderdaad een groep mensen te vinden die rondom een klein JBL speakertje aan het dansen is. Een ander groepje zit een paar meter verderop in het zand, hun laatste zelf gebrachte biertjes op te drinken.
Gezichten zijn onherkenbaar, maar het is gezellig. Waar je ook staat, iedereen raakt met elkaar in gesprek. Verhalen van vrijwilligers, artiesten, bezoekers. Bij de feesten na 02:00 doen de vooraf bedachte rollen er niet meer toe. Mensen hebben één ding gemeen: Ze hebben nog te veel energie en dat moet eruit.
Ik hoor mensen wel eens klagen over het nachtleven van Leeuwarden. Dat er zo weinig te doen is in de late uurtjes. Misschien, heel misschien heeft dit wel te maken met het gebrek aan energie wat overdag, in het dagelijks leven van Leeuwarden wordt opgebouwd..