Fotograaf Rick Slagter dook met Electric Hollers de opnameruimte in voor een uitgebreide reportage achter de schermen serie van de generale repetitie voor de releaseshow van hun nieuwe album. Tijdens die show in een volgepakte Arena van Neushoorn was 3VOOR12/Friesland er ook bij en zagen we het drietal al schitteren met het nieuwe materiaal. Als laatste in de serie artikelen gaat redacteur Piet van der Steeg er eens rustig voor zitten en verwoord hij zijn bevindingen over deze laatste langspeler van Electric Hollers. Bluesmuziek mag dan soms een stoffig karakter hebben, maar deze Leeuwarders laten een gedreven en fris klinkende indruk achter.

Electric Hollers is een blues/rockband uit Noord-Nederland en hebben al een behoorlijke (live) reputatie opgebouwd binnen dit genre. Zeker nadat ze in 2018 hun eerste album uitbrachten. Electric Hollers maken blues(rock) muziek volgens een bekend recept, waarin een strakke ritme sectie bestaande uit bassiste Inge de Vries en drummer Max Mollema met verve het gitaarspel van zanger en frontman Tim Birkenholz ondersteunen. Hij laat je door zijn bij vlagen eindeloos echoënde gitaarspel meevoeren naar de hoogtijdagen van o.a. Ten Years After, Led Zeppelin maar her en der ook Pink Floyd. In een nummer als These Times van hun debuutalbum was al te horen hoe de band als collectief toe kan werken naar een magistrale apotheose.

© Electric Hollers / Facebook

Op het nieuwe titelloze album is het recept eigenlijk niet anders. Luisterend naar het album blijft de rauwe sound en het live gevoel centraal staan. Niks nieuws onder de zon en toch klinken de nummers zo fris als wat. Negen nummers heeft het album van de band opgeleverd na opnamesessies in Studio Bonne met producer Bonne van der Wal. Furieus klinkende bluesrock worden afgewisseld met enkele langgerekte bluesballades. Neem bijvoorbeeld het nummer Need Some Lovin waarin Birkenholz via zijn gitaar smeekt om de liefde. Het handelsmerk is zoals genoemd het rauwe, galmende maar bij vlagen ook fluweelzachte gitaargeluid van de frontman van de band.

Het hoogtepunt van de langspeler is het maar liefst bijna tien minuten durende nummer I Don’t Care waarin Harm Bakker met zijn bluesharp een werkelijk fantastisch gevecht aangaat met het elektrische gitaargeluid van Birkenholz. Als de ritmesectie daarna het tempo genadeloos opvoert, horen we Electric Hollers op hun allerbest. En als je denkt dat Better for All een nieuwe standaard uptempo bluesrocknummer is, dan is er dat kippenvel verzorgende intermezzo waarin je ineens denkt dat je naar een indie band staat te luisteren. Ook het afsluitende Dreams That Go Under neigt naar een meer Black Keys-achtig rock nummer, wat dus eigenlijk ook een fijne ontwikkeling laat horen van de band. Live zal de band dit nieuwe materiaal ongetwijfeld laten floreren, maar luisterend naar dit album in je huiskamer waan je jezelf eigenlijk ook al in een rokerige concertzaal. En dat is knap. Verwen jezelf met dit album als je niet vies bent van een vleugje nostalgie en je je graag wilt laten onderdompelen in het bluesgevoel van Electric Hollers.