Met enkele hiaten van een aantal jaren, worden door de Friese lawaaischoppers van Sadotank twee full-lengths de wereld in gebracht. Bij het krieken van het nieuwe jaar kloppen ze nu gelukkig weer onverbiddelijk stevig op de deur. Het verse mcd-broedsel Hammer of Hell kent dan weliswaar maar drie nieuwe nummers, maar dan wel een drietal dat leert dat deze aanstekelijke ´alcoholische relschoppers´ nog lang niet zijn uitgeraasd met hun prettig over de top, sadomasochistisch flirtende en boozed-up blackened thrash metal. Rauwe no-nonsens metal – zelfbenoemde alcoholic hellnoise – die ook duidelijk de spelervaring laat weerklinken van verledens of huidig lidmaatschap in bands als Dust Devil, Forcefield en Lugubre.

Sadotanks typerende sloopdrift is vlot ter plekke als Insane Supremacy furieus over je heen raast. Met scherpe blastratels van Kriich, die zich ook op het nieuwe werk weer steevast profileert als de tomeloze aanjager van de alcoholic hell squad. 

De diabolische booze-verdwazing klettert noest door in het net zo lekker ongenuanceerd uitrollende Raped By Demons. Een creatie die en passant eveneens nog een aantal pakkende melodietjes met zich meesleurt. Als venijnige speldenprikken die mooi wat pagan aanvoelen en goed passen bij de blasfemische ondertoon. Ze lijken een lichte dosis typisch Scandinavische melo/´Gothenburg´-death metal te hebben, met zo'n folky randje.

De titelgever van de EP laat de boel dan in Lucifers beschonken naam nog eens goed exploderen. Een zelfs grotere schep melodie doorweeft de track; uiterst gewiekst en krachtig middels de gitaren van Lee Hell en Sadopadre door de hellepoort heen gejast.

© Sadotank

Tot zover Sadotanks nieuwe smeerpijpjes, die weer overstromen van ongeremde adrenaline. Uitgevoerd door een hoorbaar ervaren club muzikanten, wars van pretenties en concessies, met het hart op de goede plek. De spelvreugde dartelt aanstekelijk en het stel maakt nummers zonder veel poespas. De output klopt ook als een bus, vloeit gestroomlijnd door en heeft die slagkracht die je live alleen maar meer te grazen neemt. De presentatie van het kleinood op de Frisian Metal Night in de Leeuwarder Neushoorn was daartoe illustratief. En, verpakt in een open klinkende productie, komt die losse feel van de tracks prettig naar voren.

Aanvulling is er dan van een viertal bonusnummers, allen afkomstig van voorganger Black Thrash Assault. Dat een meer afgebakende, compacter geproduceerde sound heeft. Waarmee vooral ook Kriichs loeistrakke en pijlsnelle drum-skills nog wat meer worden benadrukt. Als dus dat fundament voor een vurige band die excelleert in en theatraal schermt met listige waanzin in Third Reich Antichrist. Of die, op zijn Sadotanks, mooi over de top een hommage brengt aan de zaligheid van metal – dan wel die van de pure old school, hè –  in hymne Metal Messiah. Een bonus die zo mogelijk ook een prima lekkermaker is voor de liefhebber die niet of weinig bekend is met Sadotank. Hoewel dat waarschijnlijk eerder de adepten van buiten de provincie zal betreffen. Binnen de regio is het collectief inmiddels bij velen een bekende naam. 

Sadotank doet op zijn nieuwe tracks waar het heel goed in is: het met een dikke knipoog heerlijk onverschillig maar ondertussen geducht strak opdienen van compromisloze brute, bijtgrage metal. Met vooraan in de frontlinie het comfortabel stuiterende gebrul van zanger Joey Sado, die de aangedikte, alcoholisch benevelde topicbrij van zoal oorlog, seks en satan, weer niet ongemoeid laat en je grijnzen verder aanwakkert. Alles samengebald weinig nieuws ten opzichte van het voorgaande werk. Of toch wel? Namelijk een scheutje meer melodie. Maar, allemaal zo verduveld lekker puur en direct uitgeserveerd. Het smaakt ongetwijfeld naar meer.