De avond wordt afgetrapt door een nieuw Lelystads’ talent: Sander Noordhuis. Hij is naar eigen zeggen sinds een jaar bezig met het schrijven van eigen muziek en laat zich inspireren door onder andere Ed Sheeran, The Script en Coldplay. Sander heeft nog wat weinig podiumervaring, maar het doet hem goed dat een groot deel van het publiek bestaat uit familie en vrienden. Waar hij wat onzeker begint, durft hij na het tweede nummer al voorzichtig wat grapjes te maken en lokt hiermee het publiek naar voren.
Niemand lult nog over voetbal bij Danny Vera
Ook talent Sander Noordhuis maakt indruk
‘Huisband van Voetbal International’, staat er steevast bij op de posters van Danny Vera. Maar is dat eigenlijk nog wel nodig? Vera liet zaterdag in Poppodium Underground zien dat hij deze stempel eigenlijk allang is ontgroeid. En terwijl Vera zijn eigen status verstevigd, maakt het publiek tevens kennis met een nieuw en veelbelovend Lelystads' talent: Sander Noordhuis.
Zit muziek in
Sander heeft een goeie stem waarin je zijn invloeden duidelijk herkend. Zijn eigen nummers zijn niet echt te onderscheiden van de covers wat, hoe naar dat eigenlijk klinkt, vooral heel positief is. Deze jongen heeft een duidelijk gevoel voor hitpotentie. Het publiek staat vooral trots te kijken en met recht. Sander kan nog een vleugje eigenzinnigheid gebruiken, maar hier zit zeker muziek in.
Niet veel later betreedt Danny Vera het podium. Daar staat hij dan, de ‘Voetbal International-man’. Vreemd genoeg doet dit plaatje in de verste verte niet aan een voetbal denken. Hier staat een steen goeie classic country- en rock ‘n’ roll-band en die titel staat Danny Vera eigenlijk veel beter.
Van heerlijke country tot pittige rock 'n roll
Doorgewinterde countryliefhebbers komen aan het begin van de set behoorlijk aan hun trekken. Alle cliche’s die country zo lekker maken komen voorbij en Danny heeft er de ideaale stem voor. Heerlijk helder, en met zo’n snik, zoals ze dat doen in country. Met ‘Bye Bye Eddie’, een ode aan een overleden vriend, gaat er een kleine rilling door de zaal. Net wanneer je denkt ’nu is het wel heel veel country' komt er meer pit in de set.
Een gedeelte van het publiek is vertrokken na dat ze hun trots Noordhuis gezien hebben. Zij die gebleven zijn worden getrakteerd op een enorm goeie show. Danny Vera is een rustige en lieve man waarbij je je als publiek op je gemak voelt. Country is verruild voor rock ‘n roll, dus er kan gedanst worden. En ja hoor, direct gaan de voetjes van de vloer. Danny en zijn band laten zich van hun beste kant zien en spelen met zichtbaar veel plezier en overgave. De sfeer is goed en dat is te merken in de zaal en op het podium.
Meest epische Folsom Prison Blues ooit
Het is tijd voor de toegift. Danny loopt de zaal in met zijn akoestische gitaar in de hand en begint te midden van het publiek te spelen. Al gauw ontstaat er een hechte kring van mensen om hem heen en mist alleen een kampvuur nog. Danny bewijst dat hij ook zonder band zeer goed tot zijn recht komt, maar laat het hier niet bij zitten. Om zijn set te eindigen springt hij het podium op en trakteert het publiek op de naar verluid ‘meest epische versie van Folsom Prison Blues ooit’.
Na de show neemt de band de moeite om nog een praatje te komen maken met het publiek. Na het serveren van een enorm goed opgebouwde show en een lekkere dosis gezelligheid, keren de mensen huiswaarts. Niemand sprak nog over voetbal.