Toch ging het snel toen hij eenmaal in Australië was: de Lelystadse MC werd opgenomen in de drum-‘n-bass-scene van Sydney en trad daar met verschillende grote helden op. ‘Toen ik in mijn hostel op Kings Cross zat – het Amsterdam van Sydney, een shithole vol drugs en hoeren – ben ik op Facebook gaan zoeken naar de lokale drum-‘n-bass-community. Ik vond direct de plek waar dj’s heen gingen om op te treden. Op vrijdag en zaterdag heb ik een paar gasten die draaide opgezocht. Daar ben ik een beetje gaan socializen, heb ik vertelt wie ik was en wat ik deed - we besloten contact te houden via Facebook. Vervolgens ben ik naar Newcastle gereisd om te chillen met een homie en toen ik twee weken later terug kwam, had ik mijn eerste gig.’
 

Maar toen Ncrypt en MC TEN6 om 1AM het podium betraden, stond DubFX opeens achter hen. ‘Iedereen ging meteen helemaal lijp daar. Ik gaf hem de mic en hij ging rappen, zingen, het hele pakket - bam, recht voor z’n raap. Vervolgens gaf hij de mic, en ik weer aan hem, en zo ging het door. Het was fucking koud die nacht, ik liep rond in een longsleeve en sweater, maar door al die adrenaline stond ik binnen de kortste keren in mijn hemd.’
 

Martijn mocht ook openen voor een ander idool: Jay, van Tantrum Desire. ‘We deden zijn warming up-set. Daarna kwam hij naar me toe: “Yo, jij bent MC toch? Je mag blijven staan voor mijn show, als je wilt.” Toen heb ik in plaats van één uur drie uur staan mc’en.’ TEN6 deelde tevens het podium met de Britse dj Audio, die hij nog kende van Basic Base. ‘Ik had hem voor zijn show opgeroepen via Instragram en hij herkende me nog. Toen heb ik weer staan mc’en, hebben we samen een biertje gedronken en bijgekletst.’
 

Volgens Martijn gaat het in de Australische scene ‘meer om de vibes dan om het geld’. ‘De community is in Sydney wel kleiner dan in Nederland. In Perth, waar Pendulum vandaan komt, schijnt het groter te zijn, daar wil ik nog heen. Het publiek is verder erg gericht op de grote namen uit Europa: als zij eenmaal gespeeld hebben, loopt zo’n zestig procent van de dansvloer leeg.’ Van groupies moet hij niets hebben. ‘Ik heb een vriendin thuis, die ik mis en waar ik heel erg van houd. Meisjes zijn best pushy en niet op hun mondje gevallen: ze zetten zomaar hun nummer in je telefoon. Dat wil ik niet hebben, fuck dat.’
 

Ondanks alle bijzondere hoogtepunten is Martijn Lelystad niet vergeten. ‘Ik heb al mijn bevriende muzikanten hier een usb’tje gegeven met het nieuwe album van Sunaivod. Ze vinden het allemaal vet en zweren dat als Sunaivod hier heen komt, hij zo gigs kan krijgen. In Nederland komen jongeren al heel snel in contact met elektronische muziek en daardoor hebben wij volgens mij toch een voorsprong. Sunaivod stuurt mij nog altijd instrumentals waarvan ik denk: shit, op deze track had ik kunnen staan. Als ik terug ben gaan we samen aan twee albums werken. Mijn visum loopt 2 november af, dus ik kom eind oktober naar Nederland. Dan is ongeveer ook de three year anniversary van Bassmental, dus ik heb aan Kay en Dimitri gevraagd of ze alsjeblieft willen wachten tot ik terug ben in Lelystad, zodat we met een Bruckout-takeover de tent als vanouds kunnen slopen.’