Hoe Joost als een The Kik-imitator backstage op Lowlands belandde

En uiteindelijk naast The Foo Fighters aan een bier-ontbijt zat

Tekst: Lennart van der Burg ,

Aan het eind van een mooie zomeravond in 2012 zaten Joost van Asselt en zijn vrienden met een probleem. ‘We hadden die avond zitten zuipen rond een kampvuurtje in de tuin bij Shakedown 8-zanger Jan Dikken. Om drie uur ’s nachts was het bier op en zeiden we tegen elkaar: godver, wat kunnen we nu doen, waar valt nieuw bier te halen? Toen bedacht ik: we kunnen naar Lowlands.’

Met vier koppen koffie een akker op

De drie vrienden pakten de bandbus van The Shakedown 8, een grote brandweerwagen, en reden richting Biddinghuizen. ‘Ik ging rijden,’ vertelt Joost, ‘maar omdat die andere gasten dat niet vertrouwden, moest ik eerst vier bakken koffie drinken bij het tankstation. Intussen zetten we keihard Kill ‘M All van Metallica aan, zodat ik wakker kon blijven. We reden stom genoeg via Harderwijk, maar dachten onderweg dat het handiger zou zijn om binnendoor te gaan, dus reden we een akker op. Het was stikdonker, maar de brandweerbus van Shakedown 8 heeft een dikke schijnwerper die je op het dak kan klikken. Die ging Jan vanaf het dak van de bus bedienen, terwijl ik ons over de akker stuurde. Na tweehonderd meter kwamen we echter al een sloot tegen en moesten we terug. Toen besloten we: laten we gewoon de backstage-bordjes volgen, dan gaan we wel als artiest.’

Joost belde zijn broer Gijs op (die jullie misschien nog kennen van zijn Def Rhymz-avontuur), die als gewone bezoeker op Lowlands was. ‘Hij dacht voor ons een bandnaam uit Lowlands’ line-up kiezen, maar gaf met zijn dronken kop per ongeluk een naam uit het filmprogramma door. Toen belde hij later terug: we konden beter als The Kik gaan, wat volgens hem een bekende band uit Eindhoven was. Toen zijn Shakedown-vriend Louis en ik de rest van de reis op onze zachte G gaan oefenen.’

Een bier-ontbijt met The Foo Fighters

De drie vrienden kwamen vervolgens vol bombarie bij Lowlands’ backstage-ingang aanrijden: Jan zat nog altijd op het dak, terwijl Joost de blauwe zwaailichten van de brandweerbus aanzette en Louis uit de schuifdeuren hing. ‘Een vrouw hield ons bij de eerste slagboom staande en zei dat ze iemand zou halen die erover ging. Toen dachten we al: fok, dit gaat niet goed komen. Maar niet veel later kwam er een gast op een scoortje die ons langs een stuk of drie poorten en hekken leidde. Het voelde echt alsof we het hol van de leeuw in gingen. “Parkeer jullie bus daar maar naast,” zei de man, wijzend naar de tourbus van The Foo Fighters

‘We moesten op de parkeerplaats wachten terwijl die man bandjes voor ons zou regelen. Na een kwartier wachten vertelden medewerkers ons dat we intussen wel wat mochten drinken in de artiestentent. Het was een sjiek-aangeklede kuttent met nep-palmbomen en allerlei mensen met dienbladen. Daar zaten de echte die-hards – waaronder The Foo Fighers en hun roadcrew – om vijf uur ’s ochtends nog bier te zuipen.’

De afterparty op de medewerkerscamping

Joost en zijn vrienden besloten het er maar van te nemen, maar na een half uur kwam de man die de polsbandjes zou regelen terug. ‘Hij zei dat deze bandjes al waren uitgedeeld aan The Kik’s Ruben – ik geloof Ruben, maar het kan ook Nico zijn. Wij probeerden nog, met zachte G: “Godverdomme, het is ook altijd hetzelfde liedje met Ruben, dat komt nooit goed. Kan jij niet wat voor ons regelen?” Maar die man had volgens mij inmiddels door dat er iets niet helemaal pluis was. We moesten bij de bandbus blijven wachten, maar toen kwam er een andere medewerkster voorbij. Wij vertelden haar ons Kik-verhaal en zij kon haar oren niet geloven: dat we zo’n stuk gereden hadden, he-le-maal uit Eindhoven, en dat we nu zó slecht behandeld werden. Ze besloot ons mee te nemen naar de medewerkerscamping, waar ze wel een ontbijtje voor ons kon regelen – dat kwam goed uit, want we hadden inmiddels behoorlijk honger.’ 

Daar was op dat moment – ‘het was zeven uur ’s ochtends en werd al licht’ –een dik feest gaande. ‘Dat was in een soort jaren zeventig-kantine, met bruine tegels en gratis blikken Aldi-bier. Het meisje stelde ons voor aan haar vrienden als The Kik. Er ontstond een soort offensief om ons alsnog op het terrein te krijgen. Intussen kwamen we ook bekenden uit Lelystad tegen, dus dat werd behoorlijk tricky: tegenover die bekenden moesten we onszelf zijn, terwijl we tegen anderen nog altijd met een zachte G spraken.’
 

Naar huis om een boom om te zagen

Uiteindelijk trokken de drie vrienden naar de reguliere Lowlands-campings, op zoek naar het broertje en de voormalige vriendin van Joost. ‘Maar die lagen allebei net te slapen en waren verrot, dus die hadden helemaal geen zin om te praten. We kregen wederom honger, maar zaten daar zonder geld en waren fokking brak. We hadden nog het hele weekend op Lowlands kunnen blijven, maar ik had de volgende dag afgesproken om een auto te verkopen – dat was een fokking goeie deal – en om een boom om te zagen. Daarom klommen we rond half tien over het hek om bij onze bandbus te komen, zijn we terug naar Lelystad gereden en heb ik mijn vrienden weer thuis afgezet.’
 

Mocht Joost het nog een keer doen, dan zou hij zich beter inlezen. ‘Ik kwam er dit jaar pas achter dat The Kik een Rotterdamse band is, haha! Ook zou ik ervoor zorgen dat we dit keer eerder dan de echte band aankomen. Maar dat we die polsbandjes uiteindelijk niet kregen vind ik helemaal niet erg: we hoefden ook niet per se het Lowlands-terrein op, we wilden gewoon verder gaan met bier drinken. En dat doel hadden we inmiddels ruimschoots bereikt.’