Na eerder gespeeld te hebben in Taxi To The Ocean en Drive Like Maria besloot Utrechter Robin van Saaze alle touwtjes in eigen handen te gaan nemen. Hij sloot zichzelf op in een vakantiehuisje in Zeeland om daar te gaan werken aan zijn soloproject Robbing Banks. 

Robin: ‘Ik had echt de behoefte om eigen liedjes te schrijven. Op zich kan dit natuurlijk ook altijd wel in een band, maar dan worden het echt bandliedjes, die vooral het karakter van de band dragen. In de band Taxi To The Ocean kwam ik bijvoorbeeld aan met een liedje van anderhalve minuut. Als het dan door de bandmolen was geweest, werd het uiteindelijk een epos van zeven minuten lang. Ik had eigenlijk het idee dat ik dit zelf kon bereiken door een one-man band te beginnen. Het idee is vooral dat ik het écht zelf wilde doen. Van teksten schrijven, de muziek spelen tot aan het opnemen en de productie.

Het heeft ook wel met mijn eigen karakter te maken: ik ben niet zo’n bazig of dominant persoon die anderen graag vertelt wat ze moeten doen. Om mijn muziek te krijgen zoals ik het wil, moet ik het wel alleen gaan doen. Naar mezelf luisteren en mezelf doelen opleggen kan ik wel. Al zal dit project zeker niet mijn definitieve afscheid van het spelen in een volledige band betekenen, Robbing Banks is van mij en ik heb het volledig in eigen hand.’

Een resultaat van deze beslissing verscheen eerder dit jaar op zijn debuutalbum Got Love Need Money, waarop hij een wervelwind aan korte, puntig overstuurde liedjes ten gehore bracht. Het album kon rekenen op positieve recensies, waarbij vooral het gegeven ‘eenmansband’ veel wenkbrauwen deed fronzen, omdat men toch echt dacht met een volledig bezette band te maken te hebben.

Robin: ‘Het hele opnameproces van Robbing Banks is eigenlijk qua spel exact hetzelfde als de manier waarop ik live-shows doe, in de basis is dit altijd in één take. Ik sluit mezelf op in een vakantiehuisje dat in Zeeland staat. Wanneer ik nummers ga schrijven ben ik een dag of vijf volledig gericht op het schrijven. Als ik dit thuis probeer zijn er teveel factoren waardoor ik afgeleid kan raken. Je loopt altijd wel een keer vast met tekst, akkoorden of het arrangement zelf. Thuis ga ik dan stofzuigen of iets anders doen en dan is je gevoel en motivatie eigenlijk weg. Je probeert het idee dan later weer op te pakken, maar meestal levert het veel materiaal op dat niet af is. Ik schrijf liever gewoon door totdat het echt af is.

Lees verder na de video...

De vraag die meteen rijst: hoe krijg je dit in je eentje voor elkaar? Robin: ‘Wanneer ik naar Zeeland ga kan ik niet mijn hele kit meenemen vanwege eventuele geluidsoverlast. Wat ik wel mee heb, is een koffertje als basdrum bij mijn ene voet en een tamboerijn bij de ander, dat is dan mijn ritmesectie. Met mijn gitaar op schoot neem ik dan een nummer op. Als het dan af is neem ik het vervolgens in één take op.’

Als ik mezelf de vrijheid geef om te blijven schaven aan een nummer komt het nooit af. Ik schrijf dan liever een nieuw liedje. Het hoeft niet per se het meest briljante nummer op de wereld te worden. Zodra ik het gevoel heb dat het af is, met een kop, staart en een verhaal, dan is het klaar. Ik merk gewoon dat je veel meer en sneller leert als je veel schrijft. Wanneer je de essentie van het liedje vindt en je die uitwerkt, dan mag je er een punt achter zetten en op naar het volgende.’

De Popronde geldt als een belangrijke springplank voor veel Nederlandse bands. Hoe kijk jij tegen de Popronde aan en wat betekent het voor jou om hier aan mee te mogen doen?

Robin: ‘Echt super blij dat ik daarvoor werd geselecteerd! Ik heb er inmiddels al op twee mogen spelen. In Nijmegen stond ik bij de Afterveins, een band die echt onwijs vette muziek maakt, en moest flink lachen toen de gitarist ineens in zijn onderbroek op de bar stond te spelen. In Zwolle stond ik samen met PAUW, ook een heel goede band. Jonge gasten nog, ik kon echt nog niet zo goed spelen toen ik hun leeftijd had, haha. Het mooie van de Popronde is, naast de ervaring, dat je in allerlei verschillende steden terecht komt en daarbij ontzettend veel goede bands tegenkomt.’

Een kleine elf jaar geleden deed je al eens mee aan de Popronde met je toenmalige band Taxi By The Ocean, is er veel verschil te merken tussen toen en nu?

Robin: ‘Het is bijna niet meer te vergelijken met hoe het er nu aan toegaat. Het is een stuk professioneler geworden. Ik denk dat dit vooral komt omdat het in de eerste plaats veel meer leeft bij de bandjes zelf en er landelijk veel meer bekendheid is, waardoor de bezoekersaantallen hoog zijn. Ook door alle popscholen en academies – waar sowieso ontzettend veel goede bandjes en organisatoren vandaan komen – heeft er een zware professionalisering plaatsgevonden. Ik heb gewoon echt het idee dat het nu veel meer leeft dan eerder. Ik ga deze Popronde vast en zeker nog een hoop nieuwe bandjes ontdekken en daarnaast ga ik natuurlijk zelf lekker veel spelen.’

Vandaag zal Robbing Banks en zijn one-man band om 23:15 te vinden zijn bij Endzjin (naast poppodium De Meester). Robin: ‘Ik zal daar met alle energie die ik in mij heb proberen een complete band te zijn in m’n eentje. Verwacht korte, snelle, dansbare, vuige liedjes. Niemand hoeft zich verplicht te voelen, maar het zou natuurlijk heel tof zijn als je komt kijken.’