Om half vier ‘s middags legt Valentina de laatste hand aan haar foto met tekst, die ze uit gewoonte voor elk DBSSW-concert maakt en bij wijze van promotie op Facebook zet. Na een grote kop pompoensoep en wat crackers brie haalt ze de cd van Thomas Dybdahl uit de cd-speler om die mee te nemen in de auto. Gisteravond speelde Valentina nog in Zwolle en is daar nog steeds een beetje moe van: ‘Ik lag pas om vier uur in bed, veel te laat.’ Gelukkig is ze vandaag goed voorbereid, met hulp van haar moeder die uitsluitsel gaf over haar outfit: een shirt van de kringloop (‘hij was maar drie vijftig!’) en een oude, maar mooie, zwarte broek.
Beyond Flevoland: Valentina Elèni speelt met DBSSW-vrienden Tivoli plat
Een dag van hoge pieken en Dybdahlen
Deze zomer gooide de Lelystadse Valentina Elèni hoge ogen met haar deelname aan De Beste Singer-Songwriter van Nederland (DBSSW). Met de andere vijf finalisten trok ze deze nazomer langs de negen bekendste zalen van het land. Na shows in Paradiso, de Oosterpoort en Hedon was zaterdag 11 oktober Tivoli Vredenburg aan de beurt. 3voor12 Flevoland-redacteur Kilian ging mee met en ondervond dat het podium je kan blijven trekken, maar je tegelijkertijd kan nekken.
Tussen privé en werk
We nemen de auto naar Utrecht en na het proberen van een Arcade Fire-plaat en een Jeff-Buckley-cd zetten we uiteindelijk toch maar Thomas Dybdahl op. ‘Hij is wel een soort oud idool van mij, zijn songstructuren zijn heel afwijkend en dat vind ik heel vet. Hij maakt zulke mooie nummers,’ legt Valentina uit. Al was er gisteravond ook een concert, Valentina heeft heel veel zin om iedereen vandaag weer te zien: ‘Het is soms wel lastig dat het zo gezellig is, je kan natuurlijk heel sociaal doen en backstage vooral bezig zijn met de mensen die zo leuk zijn, maar het blijft ook werk. Je moet dat toch gescheiden houden anders kan het heel ingewikkeld worden, dat is niet handig voor je carrière. Waar privé en werk zo dicht bij elkaar liggen, kan de interactie met de mensen om je heen kan heel lastig zijn.’
Na een flink gevecht met het centrum van Utrecht en haar wegen komen we aan bij het grote en nieuwe Tivoli Vredenburg. Bij de artiesteningang worden we opgehaald door Gerko, de backstage-man en worden we naar de kleedkamers gebracht, een voor de heren en een voor de dames – niet dat iemand zich daadwerkelijk aan deze strikte scheiding houdt. Langzaam komen alle Singer-Songwriters binnendruppelen en iedereen begroet elkaar met een dikke zoen en een knuffel. Het is duidelijk dat deze zes Singer-Songwriters niet langer concurrenten van elkaar zijn, maar vrienden.
'Happy, sad, happy, sad'
Een voor een worden de artiesten door tourmanager Kiki opgehaald om een soundcheck te doen. Vanaf de zijkant van de zaal bekijk ik hoe Valentina in een seconde omschakelt van leuke grappenmaakster in serieus muzikant. De nummers worden allemaal goed doorgespeeld voor de invallende drummer en gitarist en op elk klein detail wordt gelet. Het hele gebeuren straalt veel professionaliteit uit en het geluid in de nieuwe Ronda-zaal klinkt erg goed. Dit belooft veel goeds voor het concert van vanavond.
Voordat we door Kiki worden opgehaald voor het avondeten praten we met Josephine Zwaan en DBSSW-deelnemers Myriam West over liefde, slapen en warme truien die toevallig door iedereen gedragen worden vandaag. Josephine doet nog één keer voor hoe ze gisteren haar gevoelens uitte: ‘Happy, sad, happy, sad.’ Valentina herkent zich in deze op-en-neergaande reeks van gevoelens: ‘Nu ben ik best moe, maar heb ik zin om te spelen, later zal ik vast energiek zijn, maar vol spanning zitten. Happy, sad, happy, sad, het gaat constant op en neer.’ Na het eten is het tijd voor Valentina om zich in haar mooie outfit te steken en haar make-up en haar te doen. Nee, geen professionele visagiste zoals bij de opnames van het tv-programma, vandaag moeten de artiesten alles zelf doen. Er is ook geen Giel Beelen of Eric Corton te bekennen, de concerten lijken los te staan van het tv-programma.
Frustratie door fouten
Vlak voordat de show begint is er nog een meet-and-greet, gewonnen door enkele zestienjarige meisjes en een wat ouder koppel. Sommigen lijken enorm blij met de ontmoeting en anderen zitten er verrassend chagrijnig bij. Om de ongemakkelijkheid voor te zijn worden er wat liedjes gespeeld. Na dit kleedkamerconcert is het tijd voor foto’s en handtekeningen. Als de meet-and-greeters weg zijn, duurt het nog vijftien minuten voordat de show begint. In de meisjeskleedkamer twijfelt Josephine nog steeds over haar outfit en kapsel, terwijl bij de jongens ‘rustig’ wat wordt getafelvoetbald.
Als de show begint staan Valentina en ik in de coulissen te kijken toe hoe Josephine Zwaan de show opent. Na het eerste nummer gaan we alweer naar achter, waar Valentina zich in de gang bij de lift voorbereidt op haar set. ‘Ik zoek de ruimte met de beste akoestiek,’ zegt ze. Ze moet als vierde spelen en in de tussentijd zingt ze al haar nummers stuk voor stuk door om te beslissen welke ze wil gaan spelen straks. Valentina raakt een beetje gefrustreerd wanneer ze voor mij onopvallende foutjes maakt tijdens het doorspelen van haar nummers, de spanning voor haar optreden is nu duidelijk zichtbaar. Vlak voor Valentina moet spelen ga ik naar de zaal om daar de laatste noten van Youri Lentjes te horen, die vervolgens Valentina aankondigt.
Podiumverslaving
Valentina opent de set met Handen en de spanning die zichtbaar was voor de show, lijkt in een keer van haar af te vallen. Ze geniet zichtbaar en na Klein verdriet stelt ze op haar eigen humoristische maar liefdevolle manier de band voor, om vervolgens zonder band Inkt te spelen. In dit nummer is de perfect spelende Valentina te betrappen op een klein foutje. Volgens Valentina zelf het tweede foutje van de tour, wat de professionaliteit bewijst waarmee ze met haar muziek omgaat. Ze sluit haar set af met Kleed je aan, bijgestaan door Josephine Zwaan en Myriam West. Het publiek zingt mee en geeft gehoor aan Valentina’s wens om de kleine zaal plat te spelen.
Na haar set is Valentina toe aan een sigaret die wordt opgerookt in een glazen hok van twee bij drie gevuld met gepensioneerde wielrenners. ‘Het spelen is zo tof, dat je op het moment dat je van het podium komt gelijk weer terug wilt. Als zoveel mensen naar je hebben gekeken en geluisterd voelen de momenten na het spelen soms wel erg eenzaam, dan wil je terug.’ Als de sigaret op is, mag Valentina gelukkig weer naar het podium voor een duet met Stef Classens.
Uitgeput
Als Stef klaar is met zijn set komen alle Singer-Songwriters nog één keer het podium op voor een luid applaus van de 1700 bezoekers die vanavond aanwezig zijn: het grootste publiek in deze tour tot nu toe. Na een akoestische toegift aan de voorkant van de zaal is het einde van de show dan toch echt daar. Gelukkig is er voor de fans een signeertafel waar foto’s en handtekeningen gehaald kunnen worden. Best vreemd wanneer de mensen met wie je al de hele dag optrekt ineens zo bewonderd, bekeken en aangeraakt worden.
Zo gelukkig als Valentina was tijdens het concert, zo verslagen is ze wanneer we na het concert naar huis gaan. ‘Het is niet alleen maar positief, het is ook heel zwaar. Ik vind dat moeilijk om te zeggen, omdat ik niet ondankbaar wil overkomen. Ik ben toch veel gevoeliger dan ik zelf soms besef, en dan kan zo'n prachtige avond ook heel uitputtend zijn. Hoe druk dit bestaan ook lijkt, het is ook heel eenzaam. Het kan je zo verschrikkelijk uitputten.’ In de auto naar Lelystad wordt Valentina weer wat rustiger. Luisterend met de ogen dicht naar Thomas Dybdahl schiet nog één keer de dag voorbij, die minstens zo intens als mooi was.