Tarragona’s bandleden kennen elkaar van het Deltion College in Zwolle, waar ze een artiestenopleiding volgen. Als liefhebbers van de hardere rockgenres trokken de klasgenoten al snel naar elkaar toe. ‘Het bandje was dus gauw gevormd,’ vertelt de Drontense gitarist Lennart van Kampen. ‘Op school kregen we de opdracht als band iets op te zetten. We mochten stage lopen bij Hedon, waar we nu vier dagen in de week repeteren. Maar inmiddels zien we dit niet meer als stage-traject hoor, dat zijn we allang voorbij.’

Dat zou ook een beetje gek zijn, want de band kende al bijzondere hoogtepunten: het trad tijdens bandwedstrijd Emerganza op in de Melkweg en mocht zelfs openen als voorprogramma van metalgiganten Mastodon. ‘Dat was ongelofelijk vet,’ vertelt Lennart. ‘We stonden voor een volle zaal en werden na afloop overladen met positieve reacties. We hadden niet verwacht wat voor impact zo’n optreden zou hebben, overal waar we komen vragen mensen: “Jullie zijn toch die band die voor Mastodon hebben geopend?”’

Vanavond staat de band wederom op het Hedon-podium, nu als hoofdact op zijn eigen EP-presentatie. ‘Gers Pardoel speelt toevallig ook op vrijdag in Hedon, dus mensen moeten niet de verkeerde zaal inlopen,’ lacht Lennart. ‘Het voelt wel heel cool om op het Hedon-bord te staan onder zo’n grote naam, dat is toch een fotootje waard.’

Op Shall We Remain laat zich van vele kanten horen: de vier nummers schieten van hardrock naar trashmetal, tot de relatief ‘kalme’ Whisper in the Wind, die akoestisch begint maar episch afsluit. ‘Dat was heel bijzonder om op te nemen, dat zijn toch de magische momenten. In die tekst heb ik mijn hart en ziel gestoken, en om Vidal hem dan te horen zingen...’

De Flevolandse muziekscene kent Vidal natuurlijk als gitarist van de Lelystadse rockband Jericho Pie. In Tarragona zingt Vidal én speelt hij - net als Lennart - gitaar, maar dat bijt elkaar volgens Lennart niet. ‘Vidal is een geniale gitarist, hij speelt erg technisch. Ik probeer zelf meer emotie in mijn spel te leggen. Maar we spelen zoveel met elkaar dat we steeds meer als één klinken.’

De band heeft er bewust voor gekozen om Vidal niet te veel te laten grunten. ‘Slechts af en toe, verder blijft de zang clean. We zijn een harde band, maar zo spreek je toch een breed publiek aan. Laatst stonden er een paar bejaarden in de zaal, die achteraf naar ons toe kwamen en zeiden dat “het hun muziek niet was, maar dat ze het tóch goed vonden.” Dat vind ik een enorm compliment, dat zo’n bejaarde die totaal niet in de metalscene zit ons tóch waardeert.’

De bandleden verwachten overigens geen schoolcijfer voor hun EP. ‘Nee, deze EP hebben we niet via Deltion gemaakt, dit is echt ons werk. Maar onze mentor heeft wel verteld dat hij het erg leuk vindt en trots is.’ Dat er vier nummers op de nieuwe EP staan, betekent niet dat de Tarragona tijdens de release na twintig minuten weer van het podium stapt. Lennart: ‘Nee joh, we hebben nog veel meer songmateriaal, we spelen in totaal zo’n vijf kwartier. De EP is onderdeel van een groter plan: we wilden eerst onze vetste nummers op cd zetten, vervolgens boekingen binnenslepen en de band naar een hoger niveau tillen, en dán naar een album toewerken.’ 

Rocken tot de achtertuin
Tarragona wil de komende maanden dus vooral veel optreden. ‘We willen veel festivals meepakken, daarom moest de EP ook nú af zijn. Zo kunnen we de cd op tijd naar boekers sturen. Waar we willen staan? De Zwarte Cross, Pinkpop en de Bevrijdingsfestivals zouden echt fantastisch zijn. En natuurlijk Lowlands, dat ligt praktisch in mijn achtertuin. Als we daar flink hard rocken, kunnen ze het thuis horen.’