De vorige keer dat DeWolff-gitarist Pablo van de Poel in Lelystad speelde, zat hij met zijn hoofd in de boeken. 'Dat is alweer vijf jaar geleden. Ik deed die dag daarna mijn wiskunde examen. Volgens mij ging het wel goed, ik ben in elk geval geslaagd. Ik heb toen backstage nog zitten studeren. Het Flevolandse publiek kan ik me niet meer zo goed herinneren, het is al zo lang geleden. We waren toen nog helemaal niet zo bekend. Underground is ook wel een prima tent volgens mij, best wel rock ’n roll.’

De drie DeWolff-leden waren piepjong toen ze in 2008 doorbraken tijdens de landelijke Kunstbende-finale. Examens of niet: ze hadden amper tijd om plannen te maken voor een ‘grote mensen-leven’ naast het muzikantenbestaan. Dus als Pablo de vraag krijgt wat hij later wil worden, antwoordt hij met: ‘eh, dokter.’ Dokter? ‘Oké, nee, ik zou nooit meer iets anders willen dan dit. DeWolff is bij ons alledrie het hoofdding in ons leven, en we zijn gewoon vaak met zijn drieën in de studio. Soms neem ik dan apart nog iets op, dat komt dan analoog op tape, dat is ook een grote passie. Zoals het er nu naar uit ziet gaat het gewoon heel goed, dus dit wil ik dan ook voor de rest van mijn leven blijven doen. En als het wat rustiger is, zelf voor bands produceren.’

'Dit heb ik helemaal in mijn eentje opgenomen, behalve de drums, daar heeft Luka (Van de Poel, red.) me bij geholpen. Ook heeft een goede vriend van me, Stefan Wolfs, pedalsteel gespeeld. Voor de rest waren het mijn eigen hersenspinsels, natuurlijk wel in dienst van de film. Het was geen soloplaat, maar wel iets waar ik helemaal mijn ei in kwijt kon. Een soloplaat opnemen lijkt me wel cool, maar een soloplaat zou voor mij niet laten zien wie ik ‘echt’ ben. Het zou meer gewoon een ander hoofdstuk zijn, naast de hoofdstukken met DeWolff en de zijprojecten. Wat ik met DeWolff doe, dat ben ik net zo echt als bij een eventuele soloplaat of een zijproject. Het zal er vast nog een keer van komen, maar op dit moment ben ik gewoon heel druk met DeWolff en alles ernaast, dus nu gebeurt het gewoon nog even niet.’

Volgend jaar dan? ‘We hopen tegen de kerst een nieuwe platenmaatschappij gevonden te hebben, we zijn druk op zoek naar nieuwe mensen. Het publiek gaat van deze veranderingen niks merken, het gaat voor hen gewoon om de muziek. Ik weet van mijn favoriete band ook echt niet bij welke platenmaatschappij die zit, daar hou ik me als luisteraar niet mee bezig. Goede voornemens heb ik eigenlijk niet. Ik vergeet soms welk jaar het is, vooral ook welke dag en welke maand. Eigenlijk willen we gewoon weer nummers schrijven, dat gaat altijd door.’

Over kerst gesproken, welk nummer moet er op nummer 1 in de Top 2000? ‘De nummers die ik zie als de beste nummers die ooit zijn gemaakt, zijn vaak de nummers die bijna niemand kent. Dat wat op nummer 1 komt in de Top 2000 is altijd een nummer dat heel veel mensen kennen, dus dan kan het nooit heel erg goed zijn. Je krijgt altijd Queen of zoiets. Ik hou zelf niet van Queen, het is geen slechte muziek maar gewoon niet naar mijn smaak.'

'Ik zou zelf “Loan me a dime” van Boz Scaggs op nummer 1 zetten. Het nummer is opgenomen in Muscle Shoals (Sound Studio, Alabama, red.) en daar werd echt deep soul opgenomen. Boz Scaggs is gek genoeg een blanke gast, en die heeft daar ook gewoon een plaat opgenomen. Later is hij juist heel beroemd geworden met super gelikte muziek. Op die plaat is ook Duane Allman, van The Allman Brothers Band te horen. Hij speelt een solo van zes minuten, het nummer duurt ook iets van twaalf minuten. Als ik dat nummer hoor, is mijn dag weer goed. Misschien wel één van de tofste nummers ooit gemaakt.’