Wie? La Corneille
Wat? Elektrisch singer-songwritertrio dat zich in de onderbuik nestelt.
Waar? De Jongens van Almere
De band:
La Corneille won onder de vorige naam (Guy Corneille – een erg rigoureuze naamsverandering, inderdaad) de Utrechtse Popprijs en Clash of the Titans 2012. Het trio is een singer-songwriterband die het akoestische geluid achter zich laat zonder daarvan aan warmte in te leveren. Zorgvuldig opgebouwde liedjes met grote thema's als pijn, liefde en eenzaamheid.

Jeeh!
Vanwege de kleine setting hebben de jongens hun voor oorsprong elektrische werk terug gebracht naar een kale, akoestische basis. Naar eigen zeggen is dit de eerste Popronde-gig in een restaurantachtige omgeving. Het drumstel is voor deze gelegenheid niet meer dan een snare met een deken.
Tijdens het optreden blijkt dat de zorgvuldig opgebouwde nummers akoestisch niet aan kracht inboeten. Frontman Guy Corneille heeft een prachtstem die op de juiste momenten perfect wordt ingezet. Op de een of andere manier klinkt er een snik in zonder opdringerig te worden.
Dit is een act waar ik stante pede fan van word, mede door de charmante, ingetogen humor. Als zanger Guy voor de tweede keer vertelt dat ze cd’tjes verkopen, lacht hij daarover: “Ik herhaal het nog maar eens, want ik heb een verkoopcursusje gevolgd.”
 
Meh…
Hier en daar zijn er wat kleine puntjes om te zeuren. De sleutelbos die pontificaal glimt aan de linker heup van zanger Guy Corneille, bijvoorbeeld. Wat ook jammer is is dat als de gevoelige opening van Young Boy wordt ingezet, een vrouwelijke eter aan een van de tafels een gepassioneerd, vooral: overstemmend, betoog begint over brillen en contactlenzen.
Een laatste minpuntje is de “Oh!” die zanger Guy regelmatig inzet. Dusdanig vaak dat het een beetje op een trucje gaat lijken. Alsof er iets gecamoufleerd moet worden. Ik zou alleen niet weten wat, want La Corneille maakt ronduit fantastische muziek.