Buggin’, SPACED en Rites belichamen nieuwe hardcorewind in Dynamo

Rites gaat al even mee en heeft inmiddels heel wat vlieguren gemaakt. De band bracht onlangs een nieuwe plaat uit: No Change Without Me. Daarop blaast het vijftal zich in veertien minuten door negen nummers. Van het moordende tempo en alle ervaring is vanavond niet veel te zien. Het is alsof er twee bands op het podium staan: zangeres Louisa Steenbakkers en bassist Nous Davidse – die nog steeds een mondkapje draagt - lijken er wel zin in te hebben. Daar staat tegenover dat de beide gitaristen en de drummer onzeker en timide ogen. En ook het geluid in de kelder helpt de band niet mee. De kick staat erg hard en de drummer klinkt allesbehalve strak. De meeste breaks zijn nauwelijks te volgen en lijken vaak maar nét (of net niet) goed te gaan. Daarmee levert Rites, ondanks haar status, een rommelig optreden.

Als SPACED begint, zie je meteen wat energie, dynamiek, agressie en volume betekenen in hardcore: alles. Ineens staat er een wervelstorm op het podium, die niet alleen hard, maar ook strak en vol overgave speelt. “This is a hardcore show. Get the fuck up here and get fucking dancing!” schreeuwt Lexi Reyngoudt het tamme publiek toe. Dat daar vervolgens maar mondjesmaat gehoor aan geeft.

De ‘far out hardcore’ van de band groovet als een malle en zit vol vette breakdowns, waarop de scenekids hun standaard moshpitdansjes kunnen laten zien. Na de eerste tien minuten, waarin de band alles geeft, schreeuwt Lexi: “Let’s get this shit going!” waarop de band er nog een tandje bovenop doet. SPACED doet alles goed en geeft een hardcoreshow uit het boekje weg. Energiek, gepassioneerd, snel, strak en kort.

Buggin’ staat al zo’n tien minuten op het podium, voordat de band eindelijk begint te spelen. Doelloos scrollen de bandleden een beetje door hun tijdlijn en verder doen ze niet zoveel. Als de band dan eindelijk begint, kondigt Bryanna Bennett bijna op fluistertoon aan wie ze zijn: Buggin’ from Chicago.

Het viertal is op tournee om hun album Concrete Cowboys te promoten. Daarop is een band te horen die het plezier terug wil brengen in de – vaak serieuze – hardcorescene. Maar dat plezier? Dat lijkt er vanavond niet echt te zijn. Bennett zingt en schreeuwt vol overtuiging, maar verder lijkt de pijp compleet leeg. Tussen de nummers staat die het grootste deel van de tijd met diens rug naar het publiek en lijkt die totaal geen zin te hebben in enige interactie.

Het is opvallend dat het zaalgeluid ineens vele malen zachter is dan tijdens het optreden van SPACED. Dat, in combinatie met de futloze Bennett, zorgt voor een routinematig en weinig verheffende show. Er zijn geen gang vocals en tijdens single All Eyes On You slaat Buggin’ een heel refrein over. Dat wordt op de plaat dan wel door Jordan Moten van de band Kharma gezongen, maar toch: een beetje gemakzuchtig is het wel.

Binnen no-time geeft Bennett aan dat ze aan het laatste nummer toe zijn. Op een kritische vraag uit het publiek, antwoordt die “we’ve only got 25 minutes of music, baby”, terwijl Buggin’ toch echt nog een aantal nummers níet gespeeld heeft. Na wat wikken en wegen perst Buggin’ er op het tandvlees nog titeltrack Concrete Cowboys uit. Een toegift die op de valreep laat zien wat de band in petto heeft. Maar wel een die de vraag oproept waarom de band niet gewoon het hele album speelt?

Al met al maakt Buggin’ de hooggespannen verwachtingen niet waar. Dat doet SPACED echter des te meer. Het zou me dan ook niet verbazen als het affiche een volgende keer een andere volgorde heeft.