De avond trapt af met het Ierse The Winter Passing, dat een mix van poppunk en folk neerzet. Ze moeten er even in komen na een rommelig en gekunsteld begin. De fade in loopt niet over in de muziek, maar valt even helemaal stil, waardoor de spanning gelijk wegvalt. De band hervat zich echter snel en de catchy nummers worden met rasse schreden op het publiek afgevuurd. Zanger Rob Flynn vraagt zich iets te vaak af of het publiek (wat inmiddels de halve zaal al heeft gevuld) zin heeft in de latere bands. Hij weet hiermee het enthousiasme in het publiek niet direct naar boven te halen. Bij The Winter Passing blijft het niet bij zanger Rob, want ook zijn zus Kate heeft een grote rol in de band; ze zingen afwisselend en Kate bestierd met haar vingers ook een synthesizer. Deze hoor je helaas niet, omdat deze verzuipt in het alom aanwezige gitaargeluid van twee prima gitaristen. De afwisselend vrouwelijke en mannelijke vocale in combinatie met de vrolijke gitaarmelodietjes tussendoor doen erg denken aan bands als Los Campesinos en Black Kids. The Winter Passing weet hoe ze liedjes moeten schrijven, maar mogen nog hard werken aan hun podiumervaring. Daar krijgen ze de komende weken gelukkig alle kans toe.
Een koude vrijdagavond in Eindhoven, maar met The Wonder Years op het podium belooft het een hete avond te worden. Voor de derde keer staan deze poppunkhelden in Eindhoven en ze brengen het Ierse The Winter Passing en de Amerikanen van Free Throw met zich mee. Een dag eerder startte hun gezamenlijke Europese tour in Reykjavik (IJsland), vrijdag deden ze Eindhoven aan. Is er na deze lange reis nog voldoende energie over?
Na even wachten en een klein extra stroompje publiek (de zaal is nu zeker driekwart gevuld), komt Free Throw ten toneel. Zij brengen een opzwepende mix van (post-)hardcore, waarbij inmiddels menig bezoeker het tijd vindt voor een kleine pit in de beperkte ruimte net voor het podium. De valse backing vocals van Jake Hughes, worden gelukkig beter naarmate de set vordert. Leadzanger Cory Castro laat zich er niet door afleiden en schreeuwt er overtuigend op los op een basis van drie gitaren, bas en drums. Deze drie gitaren hadden er beter twee kunnen zijn, want het geluid hiervan lost in elkaar op en maakt de hele mix wat wollig, waardoor de definitie die er in zit ver te zoeken is. Halverwege de show vraagt Cory of we zin hebben in The Wonder Years. Hij voegt er nog aan toe erg opgewonden te zijn om met The Wonder Years te touren, mede doordat hij de high score bij The Tapping Game van Josh Martin (bassist van The Wonder Years) wilt verbeteren. Al met al weet Free Throw een overtuigende set neer te zetten, waarbij vooral slotnummer ‘Two Beers In’ op veel bijval van een luid zingend publiek kan rekenen.
Al vanaf de allereerste klanken van poppunkgrootheden The Wonder Years is duidelijk waar de overvolle zaal voor komt: de zaal verandert in een zweterige, hete, moshende mensenmassa waarbij af en toe geen enkele voet de grond nog raakt. Luidkeels worden oude liedjes en nummers van het laatste wapenfeit ‘Sister Cities’ bijgestaan door het publiek, waardoor zanger Dan Campbell geen enkele moeite hoeft te doen om het publiek verder op te zwepen. De aanwezige fans krijgen precies waar ze voor komen: onvervalste poppunk van de allerhoogste plank. Zanger Campbell vroeg zich echter wel af of ze na hun lange reis vanaf Reykjavik nog genoeg energie over zouden hebben voor hun show in Dynamo. Van een energietekort lijkt er vanavond echter totaal geen sprake. De band brengt hun oeuvre overtuigend en energiek en boet geen moment in op kwaliteit. Van opener ‘Sister Cities’ tot de afsluiter ‘We Came Out Swinging’ is iedere noot raak en wordt iedere interactie met open armen ontvangen. Op deze band valt niets aan te merken, behalve dat ze misschien te veel keuze hebben qua shirts bij hun merchandise.
Gezien: The Wonder Years, Free Throw en The Winter Passing in Dynamo op vrijdag 1 februari 2019