De band uit California begint hun set eerder dan gepland, maar dat houdt het publiek niet tegen om bij het eerste nummer mee te dansen. Ze openen met ‘Silver Lights’, een van hun meest gestreamde nummers. De Amerikanen staan met zijn vijven op het podium, wat best wel krap is voor het kleine podium in de Basement. Toch maken ze gebruik van de ruimte die ze hebben en bewegen ze zelf fanatiek mee op hun muziek. In Her Own Words heeft al jaar of vijf aan podiumervaring en dat is zeker te merken aan de kracht en zuiverheid van Joey Fleming’s stem, die ondanks het naderende einde van de tour nog net zo sterk is. Toch zwakt het enthousiasme in het publiek af. Live lijkt dat ene element te missen wat de studioversies interessant maken. Hierdoor krijgen ze het publiek vrij slecht mee. Het lijkt verloren tot de eerste tonen van ‘Right Now’ gespeeld worden. Uit iniatief van een paar fans ontstaat er een kleine pit en meerdere handen gaan de lucht in. Het publiek weet weer waar ze voor komen en In Her Own Words lijkt, voor het eerst deze set, toch de juiste snaar te raken.
Stand Atlantic staat in een bijna uitverkochte Basement ter ere van het debuutalbum ‘Skinny Dipping’ dat in 2018 uitkwam. Na verschillende internationale tours met bands als State Champs, Neck Deep en One Ok Rock werd het eindelijk tijd voor een headline tour aan deze kant van de oceaan. Dat ‘Skinny Dipping’ met haar brutale, maar pijnlijke, eerlijkheid in de smaak valt was al te merken aan de hoeveelheid streams. Nu wordt het tijd dat de aussies gaan bewijzen of ze diezelfde kracht live ook naar voren toveren.
Het viertal heeft ‘Bullfrog’ nog maar net ingezet en het publiek schreeuwt al mee. Vanaf de eerste noot staat de Basement vol met springende fans. Het is enorm heet in het kleine zaaltje en het zweet druipt van de gezichten, toch houdt dit het publiek niet tegen om een moshpit te openen. De brillen gaan af, kledingstukken worden aan stukken gescheurd en de crowdsurfer gaat de lucht in. Alle energie uit de scheurende gitaren wordt gelijk overgenomen door het publiek.
Na een aantal nummers wordt het toch tijd voor een korte adempauze. In een kort praatje geeft frontvrouw Bonnie Fraser aan dat dit een emotioneel nummer is. Ze begint zachtjes te zingen en het publiek valt stil. Er wordt zachtjes meegezongen terwijl er hier en daar tranen vloeien. Tijdens de twee ballads laat Fraser toch merken dat ze vocaal niet de sterkste is. Ze lijkt weinig controle te hebben over haar stem en verliest snel toon wanneer ze haar stem heft. Echter is het tijdens de ballads nog redelijk stabiel, in vergelijking met de uithalen in de wat “ruigere” nummers, maar zelf laat ze ook weten dat het niet helemaal soepel ging. “I did fuck that up a little bit”, zegt Fraser na afloop van ‘Toothpick’. Een fan roept snel dat het niet erg is. Fraser begint te lachen, “Is it okay? I’m glad.”
Zodra de drums weer ingezet worden tijdens ‘Lost My Cool’ spreidt het publiek zich weer uit om ruimte te maken voor een circle pit. Al snel geeft Fraser aan dat het laatste nummer in zicht is, ondanks dat ze pas ruim een half uur hebben gespeeld. Echter blijven de lichten uit wanneer de Aussies van het podium zijn en een fan zet het refrein van ‘Coffee at Midnight’ in. Het duurt niet lang voordat heel de Basement meezingt. Vanaf backstage wordt er zacht gitaarspel ingezet en het viertal komt het podium weer opgelopen. Er wordt zo hard meegeblèrt met het nummer dat Bonnie Fraser zelf niet meer hoeft te zingen. Ze kijkt over het gepassioneerde publiek heen en luistert naar de tekst die ze zingen. Het leek dat het publiek zijn piek al had gehad, maar het tegendeel wordt nu bewezen. Ondanks een klein uur van springen, dansen, moshen en zingen haalt Stand Atlantic het uiterste uit hun fans, die losgaan alsof hun laatste uur is aangebroken.
Gezien: Stand Atlantic + In Her Own Words in Dynamo Basement op woensdag 10 april