In januari dit jaar bracht Capcap...cap de EP ‘Mobius. pt 1: Low Key’ uit en uiteraard hoort daar ook een deel 2 bij. De aankondiging van de releasedatum van dit tweede deel ging gepaard met het nieuws over de publishing deal die de band maakte met Wonderkamer/BMG. 26 oktober verschijnt ‘Mobius. pt 2: Pieces’ die de plaat ‘Mobius’ compleet maakt. De release van de fysieke dubbel EP werd gevierd met een releaseshow in de Dynamo tijdens het DDW Music Festival.

De eerste vier nummers zijn dus al bekend van ‘Mobius, pt 1: Low Key’. Opener ‘Far Well’ is, ondanks de titel doet vermoeden, de begeleidende intro van de plaat. De zware baslaag zwelt dramatisch aan en de repetitive zanglijn neemt je mee door het nummer naar een climax die er niet komt. Het vervolg ‘Unknown Unknown’ laat je als luisteraar nog even hangen in het opbouwende met een interessante Explosions In The Sky-achtige gitaarsound van Job Huberts. Door dit nummer zullen veel mensen overschakelen van koptelefoon naar speakers, want die bas die moet je voelen.

Met ‘Low Key’ laat Capcap...cap de post-rock een beetje los en is er ruimte voor meer darkwave die doet denken aan een mindere harde The Soft Moon. De industriële sound doet verlangen naar een keihard hoogtepunt die er helaas niet komt. In plaats daarvan een fade-out die de kracht uit het nummer haalt. De grunge-achtige zanglijn van  zangeres Lydia Roos springt er uit, die ook in het vierde nummer ‘Still’ erg opvalt. De gerekte zanglijnen eisen de aandacht; iets wat je niet in dit genre in eerste instantie zou verwachten. De onverwachte twee zestienden van de drummer op de snare op het einde van ‘Still’ geven mooi aan dat waar de eerste Mobius EP stopt er nog een vervolg komt.

© Capcap...cap

Al is ‘Jackie’ - de opener van ‘Mobius, pt 2: Pieces’ - een stuk elektronischer dan het eerste deel. De triphop track wekt met de pulserende bas en zang loops een donker gevoel op. Een nummer dat niet door een catchy stuk, maar door de golvende stemming in je hoofd blijft hangen. De band lijkt een verplaatsing in de muziek gemaakt te hebben. In het tweede deel wordt er sneller geschakeld in de compositie; in plaats van een opbouwend geheel, zoals in de eerste nummers, zijn er veel meer dynamische verschillen in de stukken. Ook het elektronische element wordt meer naar voor gebracht en geeft het nummer ‘Pieces’ eindelijk die dreun uit waar je als luisteraar op zat te wachten.

Bij ‘Tightrope’ en ‘Marble and Mud’ weet de band de triphop stijl, die voornamelijk in de zang te horen is, goed te combineren met een postpunk, Joy Division-achtige sound. ‘Marble and Mud’ valt het meeste op van de plaat en heeft, in tegenstelling tot de rest van het album, een centralere rol voor de gitaar. Het nummer zou qua stijl op een Interpol plaat kunnen staan.

Bij afsluiter ‘SIlence’ zie je de rode gordijnen achter de band al in the Roadhouse hangen. Dit synthesizer nummer zou je namelijk zo in een Twin Peaks aflevering kunnen horen. Ondanks dat de afsluiter weer een ander geluid heeft, past het goed in de afwisseling van de band op ‘Mobius’. Capcap...cap experimenteert veel op de postpunk plaat en laat zijn invloeden uit de triphop mooi horen. De keiharde klap wordt niet uitgedeeld, in plaats daarvan brengt de band dynamische composities die langzaam ontplooien met de nummers ‘Pieces’ en ‘Marble and Mud’ als favorieten van de dubbel EP 'Mobius'.

© Capcap...cap