HET CONCERT
On Fillmore, in het Muziekgebouw tijdens Cross-linx, op 25 februari 2016.
DE ACT
We beginnen bij binnenkomst met abstracte xylofoon-klanken die na een paar minuten live door Kotche overgenomen worden. In plaats van een drumkooi zoals we die vaak bij metalbands zien, bedient hij zich van een niet minder indrukwekkend scala aan vreemde slagwerkinstrumenten. Daarbij wordt hij geassisteerd door Gray die voortdurend repeterende baslijnen speelt, en af en toe op 'blaasinstrumenten' een keur aan junglegeluiden weet voort te brengen. Daarbij schuwt hij de olifant, de specht, wild gevogelte én de drachtige neushoorn niet.
HET NUMMER
Van nummers is bij On Fillmore eigenlijk geen sprake; stukken of studies is meer op zijn plaats. Die speelt de band vanavond een stuk of vijf, maar echt onderscheidend zijn ze geen van allen. Na een minuut of tien gebruikt Kotche in plaats van xylofoon voor het eerst zijn drumstel en lijkt er een bepaalde structuur in het tweede stuk te komen. Makkelijker wordt het daarmee niet, maar het zorgt in ieder geval voor wat broodnodige dynamiek. Helaas is de euforie maar van korte duur. Drumstel of niet; het blijft vaagheid troef.
Cross-Linx 2016: On Fillmore tart de grenzen van de avant-garde
Kotche en mede-avonturiers hopeloos verdwaald in gesampled oerwoud
Elke muzikant, hoe begenadigd ook, krijgt vroeg of laat de behoefte zijn of haar muzikale horizon te verbreden. Dat is voor Glenn Kotche niet anders. Vaste drummer van Wilco en door critici gezien als één van de beste drummers ter wereld. Hoewel hij met gemak zou kunnen teren op het succes dat hij met deze band oogst, kiest hij ervoor zijn exceptionele talent ook op andere experimenten los te laten. Daarvan is On Fillmore, dat vanavond het Cross-Linx Festival opent, er een van. Samen met bassist Darin Gray mag hij het – nog niet in groten getale aanwezige – publiek warmdraaien in de kleine zaal.
HET MOMENT
Na ongeveer 20 minuten doet een gitarist zijn intrede op het podium. Hoewel hij volledig opgaat in zijn performance, blijft zijn bijdrage beperkt tot wat vage dissonante geluiden en experimenteel gefriemel. Na vijf minuten verdwijnt hij weer, net als een kwart van het aanwezige publiek.
OOK OPMERKELIJK
Er wordt slechts tijdens één nummer gezongen. Tijdens dat nummer maakt de gitarist voor de tweede keer zijn opwachting en is er een pianist die ook een onnavolgbare zanglijn aan het palet toevoegt.
HET OORDEEL
Hoewel het vakmanschap van Kotche en Gray boven elke twijfel verheven blijft, kun je je na vanavond afvragen wanneer muziek ophoudt muziek te zijn. Of wat voor een drugs de band tot zich neemt tijdens de repetities. Waar elk optreden, hoe slecht ook, meestal wel minimaal één hoogtepunt kent, blijft On Fillmore vlak, vaag en ondermaats. Navelstaren 2.0.