Yellow Claw, Stardust, zaterdag 19 april 2014.

Sinds 2010 maakt dit Nederlandse trio remixes voor diverse artiesten. In 2012 verschenen hun singles 'Allermooiste feestje' en 'Krokobil'. De drie werken samen met rappers als Ronnie Flex, Mr. Polska en The Opposites. Eind 2012 volgde single nummer drie 'Nooit meer slapen'. Vorig jaar verscheen de eerste EP 'Amsterdam Trap Music', vandaag zijn Nils Rondhuis, Jim Taihuttu en Leonardo Roelandschap klaar om Paaspop te laten kolken. Dit doen ze met twee dj's achter de draaitafel en een mc die de hele tijd one-liners schreeuwt en meerapt op nummers. Muzikaal is het een mix van trap, dubstep en drum 'n bass. Fris, energiek en lekker.

Yellow Claw heeft het publiek vanaf het eerste moment mee. Elk nummer wordt meegezongen en vooral bij 'Shotgun' gaat Paaspop los. Het nummer is een recente hit en dat is hoorbaar aan de reactie van het publiek. Vingers in de lucht, elke hand verandert spontaan in een shotgun en iedereen gaat uit zijn dak. Vanaf dat moment is het een opeenstapeling van hits waaronder ook 'Thunder' en 'Nooit Meer Slapen'.

Yellow Claw is geen Yellow Claw zonder een zogenaamde 'twerk' contest. Vier dames worden op het podium gevraagd. Het vrouwelijk schoon is een beetje schuw en uiteindelijk zijn het twee dames die de wedstrijd maken: handjes tegen de dj-booth en schudden met die billen. De uiteindelijke winnares mag een nummertje twerken bovenop de dj-booth. Ongetwijfeld een memorabel moment voor de dame, het publiek vindt het in elk geval prima entertainment.  

Het publiek is jong. Erg jong. De gemiddelde leeftijd ligt op een jaar of twintig, afgewisseld met een paar verdwaalde veertigers die vanaf een afstandje mee staan te kijken. Vooraan is de energie voelbaar en hangt er een penetrante lucht van zweet en hormonen. Er wordt flink gemosht en het lijkt erop dat iedereen in de ban is van Yellow Claw.

Er is genoeg te zien en te beleven tijdens het optreden van het trio. Het publiek gaat los, hakt er op los, maakt een moshpit en doet met volle overgave mee met de 'wall of death'. Een leuk plaatje om naar te kijken en de muziek blijft, zoals we gewend zijn, strak en hard. Ondanks de variatie in nummers, verveelt het optreden toch vrij snel. Gedurende de set wordt er toegewerkt naar een climax, rustpunt, climax, rustpunt, climax. De onvoorspelbaarheid wordt voorspelbaar. Niet dat het publiek daarmee zit, dat geniet van begin tot eind, maar voor de liefhebber van wat meer diversiteit, zijn er wel betere optredens dan deze.