Paashazen, punkers, huppeltrutjes en een legio aan cameramensen en fotografen. De Restolounge was net nog het toneel van gitaarmannetje Douwe Bob en opeens is álles anders. In het midden een flinke, platvloerse springkussen, links de balie waar volgnummers op ruggen worden geplakt. Iedereen die van een getal is voorzien, begeeft zich voor het podium en om de deelnemers een laatste eer te bewijzen wordt eerst nog het volkslied uit volle borst gezongen. Spookbeelden van gebroken ledematen gaan door mijn hoofd, maar de wil om te springen is sterker.

Dan worden de stagedivers één voor één het podium opgetrokken. No Matching Socks (mooi toeval, ook hier geen gelijke sokken) speelt punknummers om iedereen in de stemming te krijgen en dat werkt. 'Hey Ho! Let's Go!' Muzikale moed wordt getankt... de aanloop genomen... daar komt de sprong, en! ... poezie verpakt in een duik. De ene na de andere wordt steeds creatiever; van Eddie The Eagle's tot salto's, van dubbele rietbergers tot kopbeukers. Een onverlaat is zelfs zo wars van de regels dat hij het kussen vermijdt en de concurrentie opzoekt. Die vangt hem netjes op, precies zoals staat geschreven in de 'Tien Geboden des Stagediven'.

Mijn beurt. Net voor ik een aanloop neem, is de band klaar met een nummer. Weg zin, hallo ziekenhuis. Nee, ik ben sterker dan dit. Ik zoek mijn special place op en No Matching Socks begint met een punkversie van 'Somewhere Over The Rainbow', precies waar ik op dat moment ben. Drie stappen naar achter, al mijn spieren voorwaarts en ik pers alles wat ik heb in mijn voeten, enkels, onderbeen, knietjes. Ik ga voor de shoulder slam, een klassieker die menig stagediver al een eeuwigheid niet meer heeft geprobeerd. 'Te retro'. 'Een zes min' volgens 3voor12. Dat is, excusez le mot, je reinste bullshit. Op het moment dat ik mijn hoogte heb gevonden, valt alles van mij af. De paashaas is opeens een string van cijfers en letters. De muziek een onverklaarbaar natuurfenomeen. Ik. Ben. Lucht.

Met een smak stort ik neer. Het geroezemoes verandert gelijdelijk in een luid gejuich. Mijn taak, want zo voelt het, is volbracht. De jury kiest mij niet, maar gaat voor een bont gezelschap van vijf. 'Fieke' is al meteen topfavoriet, want haar trui ging een stuk omhoog tijdens haar eerste poging. Ja, zo kan ik het ook. Voor de finaleronde doet Fieke onder een luid 'Fieke, Tiete' precies dezelfde routine. De decibelmeter slaat rood uit, de tieten winnen het van de bravoure. Ik voel me niet gekwetst of teleurgesteld. Ik heb vandaag van mezelf gewonnen, daar heb ik geen tieten voor nodig.