In samenwerking met Jérôme Siegelaer heeft Lemouchi bij voorbaat al wat bijzonders gemaakt van deze avond. In de zaal en bij de bar hangen foto’s, beelden en sculpturen, die allen rondom het album tot stand zijn gekomen. Achter het podium hangt een groot scherm waarop de muziek visueel ondersteund zal worden. De beelden die aan de wand hangen hebben de vormen die ook in het artwork van het album terug te vinden zijn. Water is hierin een herhaaldelijk thema. Het houdt de nodige vroege gasten bezig tot aan de aanvang.
Iets na achten stroomt het publiek toch de zaal zelf binnen, want het concert gaat beginnen. De regels zijn duidelijk: niet praten en geen foto’s met flits. Geen verbazende eisen en er staat een bedankje bij. De set begint plots, na de intro uiteraard, zonder aankondiging. ‘Chiaroscuro’ wordt begeleid door beelden van een figuur die tegen een stroom water in vecht. De muziek is hypnotiserend en onheilspellend; het publiek wordt erin meegezogen. De band staat aan de zijdes van de zaal, de twee drummers middenin. Welgeteld tien muzikanten vormen de formatie van Selim Lemouchi & His Enemies. Naadloos gaat de band over op ‘Next Stop, Universe B’, wat de single van de plaat genoemd mag worden vanwege de korte duur. Gebiologeerd staren de bezoekers naar het podium terwijl de dromerige, repetitieve klanken zich langzaam verplaatsen en veranderen.
Selim Lemouchi & His Enemies geven beloofde totaalervaring tijdens albumpresentatie in TAC
Veelzijdig gezelschap zet prima show neer, maar die is niet voor iedereen weggelegd
Er is een belofte gedaan voor een bijzondere ervaring door Selim Lemouchi. De excentrieke zanger omschrijft zichzelf als een podiumbeest, dat meer wil bieden dan alleen maar het live spelen van liedjes. Een show van hem moet een totaalbeleving zijn. De release van ‘Earth Air Spirit Water Fire’ trekt in ieder geval een aardige opkomst naar het Temporary Art Centre (TAC) op zaterdagavond. Terwijl aan de overkant van de straat PSV speelt (laten we het daar verder niet over hebben), verwonderen de nodige muziekliefhebbers zich over de albumpresentatie en de expositie.
Het met postrock-achtige soundscapes gespekte ‘The Ghost Of Valentine’ volgt. De band spreekt niet, doet niets geks. Snelle blikken naar elkaar zijn de enige tekens van communicatie binnen de strak georganiseerde formatie. De dromerige klanken zwellen aan en af tot ook deze weer overgaan in ‘The Deep Dark Waters’, waar zowel Pink Floyd als The Beatles in terug te horen zijn. Her en der is een stukje David Bowie te proeven, maar dergelijke typeringen zijn te summier voor wat er allemaal in deze plaat zit. Helaas zijn tijdens deze song de eerste afhakers op te merken. Er wordt door bezoekers verzocht om stilte bij hun buren, maar niet altijd met resultaat.
Tijdens de set veranderen de projectiebeelden continu. Soms beelden ze de dood uit, dan weer elementen van sensualiteit. De kleuren van de nummers en beelden veranderen ook mee, subtiel en soms onopgemerkt. De lange slotsong van het album laat kosmische klanken horen, aangevuld met de krachtige zang van Farida Lemouchi. De band heeft na deze 43 minuten nog wat extra te bieden: het meesterlijke ‘Thistle’, met die krachtige tekst in een bijna beklemmende omlijsting. De band speelt nog andere songs, waarbij de natuurbeelden langskomen bij trage, dromerige passages. Dit doet een beetje denken aan de film ‘Koyaanisqatsi’ met muziek van Philip Glass. De beelden zijn soms een prettige afleiding, maar over het algemeen versterken ze de muziek. Maar laat er geen misverstand over bestaan: ook zonder de beelden maakt dit concert de nodige indruk.
Er zijn meerdere momenten waarop de set tot een einde lijkt te komen. Als dat uiteindelijk gebeurt is de zaal een stuk leger, maar degenen die over zijn gebleven, hebben duidelijk genoten van de veelzijdige en meeslepende muziek van Selim Lemouchi & His Enemies. Dat die muziek niet voor iedereen is, mag duidelijk zijn. Liefhebber of niet: de belofte van een bijzondere ervaring is in ieder geval zeker ingelost.
Gezien: albumpresentatie Selim Lemouchi & His Enemies, op 7 december 2013, in TAC.