The Morning Benders doet zijn ding in de Effenaar

Robuuste diamant moet nog werken aan totaalconcept voor op het podium

Tekst: Koen van Hees / Fotografie: Patric Muris ,

Een paar maanden geleden speelde I Am Oak ook al in Eindhoven. Toen was het muisstil in TAC. De band is sinds de het tweede album een nationale lieveling en dus is het tijd voor een groter podium, als voorprogramma van The Morning Benders dat past in het straatje van Grizzly Bear en Local Natives. Na veel lof in Amerika probeert The Morning Benders nu ook in Europa voet aan wal te zetten.

Robuuste diamant moet nog werken aan totaalconcept voor op het podium

De eerste noten klinken en het is direct stil in de kleine zaal van de Effenaar. Zodra de prachtige harmonieuze samenzang volgt, blijft het stil. Het is duidelijk dat I Am Oak, vandaag spelend als driemansformatie, klaar is om de harten van Indie Folk liefhebbend Nederland te veroveren. Ook het publiek dat benieuwd is hoe een met theedoeken bekleed drumstel klinkt, wordt op zijn wenken bediend. Soms is een toom-tak, toom-tie-tak voldoende als ondersteuning van zang, gitaar- en banjoklanken, evenzoveel legt het juist de nadruk op de dingen die er bij deze band toe doen. Daarentegen legt het ook de teksten bloot die wat kaal aandoen.  

Het publiek blijft stil. Slechts een enkele keer hoeft zanger Thijs Kuijken het publiek te mennen met een ingetogen “en nu weer stil, hè”. Het wegkwijnende stelletje achterin de zaal kibbelt ongestoord verder, en “I will not shape our love” wordt toepasselijk gezongen tijdens afsluitend nummer 'Murmur'. 

Met twee albums (waaronder het dit jaar verschenen Big Echo) en zes ep’s als bagage zou je een uiteenlopende set van The Morning Benders verwachten. Waar op Big Echo de invloed van producer Chris Taylor (Grizzly Bear) duidelijk hoorbaar is, was ten tijde van het debuutalbum (Talk Through Tin Cans) een vergelijking met The Shins nog snel gemaakt. Er worden maar twee nummers die niet afkomstig zijn van Big Echo gespeeld. Misschien dat het daarom lijkt alsof deze band met een juist uitgekomen debuut voor het eerst tourt. Ook de fijne New Order cover ‘Ceremony’, die tijdens de vorige tour dikwijls werd gespeeld, blijft achterwege. 

Waar de zang tijdens openingsnummers ‘Stitches’ (een vroeg hoogtepunt) en ‘Promises’ wordt overstelpt door schel gitaargeluid, staat het geluid gaandeweg het concert beter afgesteld. Daardoor komt Chu’s stem beter tot zijn recht. Pas na zo’n vijf liedjes volgt een plichtmatig ongeinteresseerd praatje tijdens het stemmen van de instrumenten. “Mondaynight is not a good night for going out,” aldus zanger/gitarist Chris Chu. Het is duidelijk dat deze band niet is gekomen voor gezellige onderonsjes, maar gewoon liedjes ten gehore wil brengen. Het publiek is ondergeschikt en oogcontact wordt er dan ook nauwelijk gemaakt. Ook niet met de eerste drie rijen, waar meisjes staan die wellicht niet alleen voor de indiepop komen.  

De single Excuses, toch een potentiële indieklassieker, wordt jammergenoeg redelijk kaal ingestart (waarom stopt de synthesizer halverwege de tweede maat?). Dit wordt tegen het einde van het nummer ruimschoots goedgemaakt wanneer Chu een koortje vormt van eerder live opgenomen zang in zijn looppedaal en het publiek bedankt voor haar komst.  

I Am Oak en The Morning Benders gezien op 27 september 2010 in de Effenaar.