Om te beginnen bij de avond vooraf: koninginnenacht. Op de site van 3VOOR12/Eindhoven is veel aandacht besteed aan het meest verfijnde aanbod. Twee feestjes verdienen extra toelichting: het feestje in het Stroomhuisje waar Breek, Sine en Broke hun succesvolle concepten samenbrengen en de Too Much Fun Club in The Building, op Strijp-S. Beiden liggen net buiten het centrum en worden daardoor wat sneller over het hoofd gezien. Het heeft echter vooral kopzorgen opgeleverd waarvoor te kiezen. Zo vaak komt het niet voor dat er sterk tegenwicht wordt geboden aan het gangbare aanbod. Dat daar wel behoefte aan is, blijkt uit de alsmaar toenemende bezoekersaantallen. Het Stroomhuisje verkoopt opnieuw uit tijdens Koninginnenacht. De portier vertelt dat er door een administratief foutje zelfs al iets te veel mensen zijn binnen gelaten. Dat wordt voortdurend herhaald bij aankomst waar een groepje lotgenoten zich verzameld heeft. “Helaas kunnen we niemand meer binnen laten, probeer het om 03.00 uur nog eens.”

Wat gaat er aan deze mededeling vooraf? Een kort bezoek aan The Building dat, aanvankelijk, nipt wint in de strijd met het Stroomhuisje. De tweede helft gaat echter compleet verloren wanneer de muziek helemaal stilvalt iets na enen. Het is tegelijkertijd donker geworden en maar wachten op wat komen gaat. De organisatie vertelt dat er een bliksem inslag heeft plaatsgevonden waardoor de stroom is uitgevallen. De NRE is al gebeld wordt daar aan toegevoegd als geruststelling. Het wachten op een onbekend vervolg houdt aan. In eerste instantie blijft de halfvolle Building nog gemoedelijk op dezelfde plek staan om heftig met elkaar in gesprek te blijven. Dan komt er opeens een auto binnen rijden. De koplichten zorgen op dat moment voor de enige verlichting. De autoradio wordt aangezet waarbij wordt geprobeerd om op maximaal volume toch nog wat geluid in de zaal te krijgen. Michael Jackson staat op. Het voorkomen wekt sympathie op voor de organisatie dat door onmacht getroffen lijkt te zijn.

Er is meer slecht nieuws na een half uur: alle sterke drank is op en er is alleen nog maar lauw bier. Toch zijn het niet de bezoekers die zichzelf voortbewegen om te gaan, maar is het de beveiliging die iets later iedereen verzoekt om naar buiten te gaan. Er komt geen vervolg meer: de NRE is er niet, er is geen noodaggregaat en ook de beveiligingsverlichting zal er snel mee op houden. Dan is het onverantwoord om ‘door te gaan’ en wordt The Building gesloten. Maar liefst zes en een halve minuut hebben we kunnen genieten van dj Seiji die met de eerste cross-overs veel goeds voorspelde. In de stilte druipen we af op zoek naar een alternatief. In dezelfde categorie wordt dat helaas niet meer gevonden aangezien het Stroomhuisje – terecht - vasthoudt aan het maximaal aantal bezoekers.

2 Brothers On The 4th Floor op koninginnedag
De volgende dag blijft die naam, die voor de ‘beste muziek’ in je tienterjaren heeft gezorgd aantrekken. Hoe vaak kan je 2 Brothers On The 4th Floor nog eens live zien? Koninginnedag is een ideale setting voor een optreden van deze Eurohouse supersterren, iedere andere dag zou het te beladen maken. Een kaartje kopen voor hun show lijkt ook te ver gezocht. Het dient zich gratis aan om half negen op het Lichtplein; toegankelijker wordt het niet. Geen diepe, donkere, harde techno, maar 90’s klassiekers zijn hier de hele dag al te horen. De sfeer is geweldig wanneer 2 Brothers On The 4th Floor worden aangekondigd. De dj draait heerlijk simplistische Yabba Dabba Dance microhouse terwijl D-Rock en Des’Ray het podium opkomen. Iedereen kijkt zijn ogen uit. Er wordt een onbekend, latent aanwezig, gevoel aangesproken dat hoofdzakelijk in de herinnering aan ‘toen’ gezocht moet worden.  Des’Ray begint met zingen en voor het eerst klinkt daar het legendarische refrein ‘Black and white, dancing together’. Jongens van eind twintig staan massaal vooraan. Diegenen waarbij het meest het kind naar boven komt, staan zelfs als een hysterisch pubermeisje bij een boyband tegen de hekken aangedrukt. De clichématige teksten die wel een boodschap, maar geen inhoud hebben, worden theatraal meegezongen door het publiek.

Na 'Never Alone', volgen 'Dreams', 'Come Take My Hand' en 'There’s A Key'. Alleen de titels al. Ze worden allemaal met volle overgave gebracht. Des’Ray gaat zo nu en dan de hoogte in (ondersteund door de band die op de achtergrond meeloopt, maar toch) en D-rock loopt als een ware rapper druk met zijn armen bewegend zoals we dat vooral kennen van Jay-Z. 2 Brothers On The 4th Floor kunnen nog steeds rekenen op veel liefde, maar weten ook heel goed hoe het spel gespeeld wordt. Langer dan een half uur moet het ook niet duren, want dan zijn toch al vervelende spelletjes als 'I think the party is over here. No I think de party is over there. Now scream' al volledig uitgewerkt en zou een tweede cover, na een klein stukje 'Rhythm Of The Night', helemaal schaamteloos worden.

Het duurt D-Rock blijkbaar toch al te lang, want na 25 minuten bedankt hij het publiek. De manager van de groep gebaart door te gaan. Des’Ray begrijpt het direct en vraagt heel demagogisch ‘Willen jullie er nog één?’. Prachtig, die blik van D-Rock toen hij besefte dat het nog niet voorbij was. Zijn glimlach verdween, maar al snel viel de showmeester terug in zijn rol. “We gaan hakken”. Gelijk krijgt hij: iedereen gaat los. Een half uur 2 Brothers On The 4th Floor is als een megamix van de favoriete singletjes van een half decennium. De hele jaren 90 toeschrijven aan een half uurtje D-Rock en Des’Ray gaat te ver. Volgend jaar Dj Bobo?