Jawel hoor, we zijn weer in Brighton. Wat een heerlijk gevoel geeft dit bescheiden kuststadje toch. Met zo’n 250.000 inwoners net iets groter dan ons eigen Eindhoven. De levendigheid in deze stad is echter niet te vergelijken met Eindhoven. Waar Brighton vroeger vooral een kustplaats was waar Britse bejaarden graag naartoe kwamen, is het tegenwoordig een hippe en unieke plek waar jonge creatieven zich verzameld hebben en er vooral veel muziek gemaakt wordt (o.a. Blood Red Shoes, Pulled Apart By Horses, Fatboy Slim en The Kooks komen er vandaan, en Nick Cave woont er). Bedenk je dat London op zo’n 45 minuten treinen van Brighton ligt. Veel creatieven trekken uit de grote stad weg naar het relatief rustige en gezellige kustplaatsje Brighton..

We beginnen onze eerste Great Escape dag in Brighton dit jaar met een ontbijt in ons fantastische Royal Albion Hotel, ook wel het Royal Shabby Hotel. Mooi gelegen aan de kust, aan de kop van de ooit zo befaamde Brighton Pier en om de hoek bij het fantastische speeltje van koning George IV: The Royal Pavilion. De allure van de jaren 1920 wordt maar al te graag in stand gehouden, alleen is men de afgelopen 25 jaar vergeten om de boel af en toe een beetje op te knappen. Onze kamer is gelukkig aan de zeekant van het Hotel, dat beloofd een magistraal uitzicht. In alle helaasheid der dingen is hij echter gesitueerd in de kelder. We hebben dus een prachtig uitzicht op de onderkant van de stoep. Ook mooi.

Na het ontbijt gaan we inchecken voor het festival, alwaar we snel na het ophalen van de delegate passes op collegaprogrammeur Andre van Appelpop stuiten. Eerste Nederlander gespot dus. Later zal blijken dat Nederland ook dit jaar weer behoorlijk is vertegenwoordigd op The Great Escape (en ja, er spelen ook weer Nederlandse bands dit jaar!).

Na een magistrale platenjacht, een zonnig biertje aan zee,  en een goed bordje Oosters bij Wagamama beginnen we deze editie in The Revenge (normaal gezien de grootste gaydisco van Brighton) met de laatste twee nummers van An Emerald City. Een echte indruk krijgen is dus lastig, maar we houden het op een soort bangrha Mogwai, met viool en electrieke sitarspeler gehuld in korte broek en paisly vleermuisvleugels. Het is een (post)rock band die graag de randjes opzoekt zonder daarbij de song uit het oog te verliezen. Deze Nieuw-Zeelandse band resideert tegenwoordig in Berlijn blijkt later, nadat een van de bandleden later op de avond per ongeluk ons bier van tafel stoot en we aan de praat raken. Ze schijnen al eens met The Datsuns in Nederland getourd te hebben.

Op naar Jamaica! Die spelen in Horatio’s, een grote bruine kroeg die midden in het lunapark op het einde van de Brighton Pier is gelegen. De meningen zijn binnen onze delegatie verdeeld over leuk of niet, maar liefhebbers van Phoenix en vintage Soulwax moeten het zeker even checken. Gezien de publieksopkomst kan het nog best wat gaan worden met deze franse band.

We verwachten veel van Gabby Young, en waren daardoor zo vroeg in de kelder van The Queens Hotel, dat we bij wijze van verrassing nog een paar lekkere nummertjes van Citadels konden meepakken. Wat een leuke band zeg. The Chemical Song is een lekkere indie pop single, die hun steengoeie promo dame daarna in tweevoud aan ons wist te slijten. Op vinyl natuurlijk.

Dan Gabby Young. Op haar myspace klonk ze als een Florence Emerald of Caro & The Machine. Live heeft ze niet haar 8 koppige Other Animals meegenomen, maar treed ze op als duo. Maar met zijn tweeën en staat het ook als een huis. Florence, burleske, roaring twenties, een zeer interessante mix van stijlen. En wat een interessante verschijning is die Gabby met haar vuurrode 20's kapsel en moderne variant van een Charlston jurkje. En wat een stem!! Van zuiver hoog piepend als een Theremin tot gepassioneerde, bijna balkaneske popzang. Een dame on in de gaten te houden!

Ook hoog op het verlanglijstje: Japandroids, maar dat viel nog niet mee. We staan in de kuil achterin The Revenge, en dus zien we niks. Dan maar goed luisteren, maar helaas: bij binnenkomst excuseert de gitarist zich al voor het feit dat twee van zijn drie gitaar versterkers stuk zijn gegaan tijdens de gig, en dat alleen diegene voor het meest crappy geluid het nog doet. We horen inderdaad een brij van geluid van het drum en gitaar duo en kunnen er dus geen kaas van maken. Hopelijk morgen een herkansing.

Maar gelukkig kunnen we op ons gemak nog even blijven hangen om ons bier te laten omstoten door Emerald City en een intieme hometown gig van Blood Red Shoes mee te maken. Dat heeft toch wel een speciale gloed. De band begint met “ Getting Boring By the Sea” wat over Brighton gaat. Wij snappen echt niet hoe je zo’n nummer kunt schrijven over zo’n enerverende stad. Het was erg druk en zweterig in het bovenzaaltje, dus lieten we Laura en Steve voor wat het was en gingen we snel verder!

Yuck is een van de “most talked about bands” van het festival. Ze hebben het zelfde management als Franz Ferdinand en dat schijnt dan nogal wat te betekenen. Wij kunnen er echter niet over meepraten want omdat Tom Laura veel te graag nog even wilde spotten waren we te laat in The Corn Exchange. Wat een prachtige zaal trouwens!

Daar speelt ook Surfer Blood. Pitchfork lievelingen, geniaal t-shirt, maar deze vier college guys en Slash op de toetsen konden onze aandacht niet vasthouden. Leuke droge slacker humor tussendoor. Je kunt niet naar deze band luisteren zonder aan Vampire Weekend te denken of aan de presentatie van Pavement. De door Vampire Weekend geherintroduceerde Afrikaanse slag is niet van de lucht en dat is dan meteen de grote zwakte van de band. Platenmaatschappijen zijn blijkbaar op zoek naar een nieuwe Vampire Weekend, en met een goeie single (wij hoorden hem nog niet) kan het wel eens 3FM materiaal gaan worden.

Wij kiezen eieren voor ons geld, en gaan afbutsen bij Jaguar Love (bekend van de t-shirts van onze gewaardeerde collega Niels Guns). Jaguar Love is de nieuwe band van ex Blood Brothers blerkees ... Hij heeft naast zijn laptop ook zijn gekke vrienden meegenomen op drums en gitaar. Aanstekelijke liedjes maar dan de opgefokte speedversie. Foo Fighters op 45 toeren. Letterlijk, dus met pitched-up piepstemmetje.

De naborrel was met in het Queens hotel met NL export held Ruud Berends, Robert van  Roosje en Friendly Fires. Het werd nog heel gezellig met de Letse en Finse delegatie. Tips uit Finland: De nieuwe Disco Ensemble en omdat ons land heel goed is in voetbal en schaatsen, moeten we toch echt die Finse volkssport eens gaan proberen die beide sporten combineert. Wij denken dan toch vooral aan lekke ballen.