Naast Woody wordt er een dixieband in de woonkamer aangetroffen. Het is de band die Henk van Mil in zijn stamcafé heeft opgetrommeld. De band was gevraagd ter ondersteuning van het nummer ‘No One Dies Tonight’. Veel blazers en een banjo zorgen binnen de vier, enigszins dicht op elkaar gelegen, muren voor een vol en warm geluid. Hermann zorgt ervoor dat juist dat geluid netjes op band terecht komt. De crux van deze opname zit hem in de verplichting dat het in één take opgenomen dient te worden. Woody maakt zich geen zorgen: “Met deze ervaren muzikanten ben je zo klaar. Anders zou het wel eens een stuk lastiger kunnen worden, maar dat zal nu wel meevallen.” Hermann licht toe dat hij niet anders te werk gaat, maar dat het ook juist dit soort muziek vaak ten goede komt.  

Het komt niet alleen de muziek ten goede. Als er voortdurend gesleuteld wordt aan een take en nieuwe ideeën te allen tijde worden uitgeprobeerd, neemt zowel het creatieve proces als de chemie onderling behoorlijk toe. Het zijn allemaal bekenden van elkaar; van de kroeg, maar ook van eerdere opnames. Vast ook mede daardoor verlopen de opnames gemoedelijk. Er wordt weinig gediscussieerd en van grote meningverschillen is al helemaal geen sprake. Het is een creatief proces met een aardig synergie effect.

Net als het er bijna op lijkt te zitten, vraagt Woody zich hardop af of de laatste noten niet net een octaaf hoger moeten. Zonder ook maar één wenkbrauw te fronsen, wordt zijn voorstel uitgeprobeerd. Woody dirigeert, zingt in zichzelf mee en wijst. Nú moet het hoger. Zijn arm gaat omhoog, de gespeelde noten eveneens . Een nieuwe evaluatie volgt. Iedereen is het eens: zo moet het worden. De definitieve opname kan gestart worden. Het proces herhaalt zich, evenals de melodie in een ieders hoofd. Dit blijft hangen. Als het erop zit, speelt Hermann de opname af. Resultaat: overal tevreden gezichten. De klus is geklaard.

“Wie wil er een biertje” vraagt Woody. Er wordt nog even nagenoten om vervolgens voor een groepsfoto naar buiten te gaan. Met instrument, op het hek van de tuin zit het voltallige Henk Five Orkest bestaande uit:

Henk van Mil – trompet

Jaap van Arkel - klarinet

Caat Swinkels - trombone

"Papa" Dré van Vrede - bas tuba

Rob van de Grift – banjo

Achter het hek: links Hermann en rechts Woody.

We wachten in spanning af waar we een volgende keer verwacht worden. Houd de site in de gaten voor een vervolg van het dossier.

Woody & Paul en het Henk Five Orkest gehoord, gezien en gesproken op 13 maart 2010.