De avond wordt geopend door Coparck. Na tien mooie jaren heeft de band helaas besloten om te stoppen. De band sluit in deze laatste tour een periode af waarin ze vier hele bijzondere platen uitbrachten. De laatste ‘A Dog and Pony Show’ stamt uit 2009 en bewijst nogmaals de klasse van deze ongewone band. Live wordt deze klasse onderstreept en dat komt met name door het uitmuntende samenspel. Zanger-gitarist Odilo Girod is de aanvoerder in het hele gebeuren. Kleine gebaartjes worden direct begrepen door de overige bandleden en het plezier spat er na 10 jaar nog steeds vanaf. Drummer Marcel van As geniet zichtbaar van de set. Zijn gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen. De set biedt verder een ode aan het gehele oeuvre: zowel oud als nieuw werk komt uitgebreid aan bod. Het is jammer dat het enthousiasme zich niet uit in de ambiance van de zaal. Wellicht ligt het eraan dat ik helemaal achteraan sta, maar over het algemeen lijkt het publiek veelal te wachten op Moss. Vreemd, aangezien het voor mij al verrassend was dat bovengenoemde als eerste op de bill stond. Een juiste keuze, zo blijkt vanavond, maar het is wel jammer dat de meeste mensen Coparck de liefde niet gunnen die ze zelf wel weten over te brengen. Er wordt matig meegeklapt en Coparck lijkt veelal op de achtergrond van belangrijke gesprekken te verdwijnen. Gelukkig biedt de prachtige stem van Odilo Girod voldoende bereik waardoor hij werkelijk door elk geroezemoes nog goed te horen is. Ook is het mooi om te zien dat het plezier van de band niet wordt aangetast door het gebrek aan enthousiasme van het publiek. Vanavond biedt Coparck dan ook een waardevol afscheid waarbij de gedachte van een gemis in de toekomst meerdere malen in je hoofd rond blijft spoken. Na Coparck is de beurt aan Moss. Langzaamaan wordt duidelijker dat de volgorde van bands een goede keuze is geweest: de zaal stroomt voller en voller. Mijn persoonlijke enthousiasme over de band Moss heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken en het alom geprezen tweede album ‘Never Be Scared/Don’t Be A Hero’ is nooit uit mijn cd-speler verdwenen. Dit schept uiteraard hoge verwachtingen die Moss gelukkig vanavond allemaal weet in te lossen. Het enthousiasme dat Coparck deze avond wist te laten zien is ook bij Moss aanwezig. De heren genieten zichtbaar van de show. Zanger Marien Dorleijn zet zelfs zijn bril af om zich helemaal vrij te kunnen bewegen halverwege de set. Ook Moss is daarom een lust voor het oog: niet alleen door de band, maar ook door de interessante toevoeging van toffe visuals op de achtergrond. Dit alles lijkt het publiek dit keer beter op te pikken dan bij opener Coparck. Nummers worden live vlekkeloos vertolkt en met name drummer Finn Kruyning maakt indruk. Zijn dynamiek komt live echt tot zijn recht, waarbij hij moeiteloos wisselt tussen zijn posities op de voorgrond en achtergrond. En stiekem, heel stiekem, steelt hij dan toch de show. Naast de drummer weet ook zanger Marien (ex-Caesar) een onuitwisbare indruk achter te laten. Net als bij Coparck staat de kenmerkende zang op de voorgrond. Zanger Marien Dorleijn heeft een stem waar je urenlang met open mond naar kan staan luisteren: dat hese snikje bezorgt menig bezoeker ongetwijfeld kippenvel. De indrukwekkende set in combinatie met de visuals zorgen voor een compleet plaatje. Uiteindelijk kan je dan alleen maar concluderen dat de lente dankzij deze bands op een prachtige wijze is begonnen. Moss + Coparck, gezien 21 maart in de Effenaar.