Er zijn weinig bands die er nog in slagen de toeschouwer werkelijk te verbazen. Emilie Autumn echter, heeft heel wat in petto voor de nietsvermoedende bezoeker van dit optreden. Al tijdig worden de lichten gedimd en worden er olijke muziekjes en toespraken afgespeeld die aan ‘vroeger’ doen denken. Om het allemaal Victoriaans te noemen gaat wellicht wat ver, maar de intro doet wel denken aan oude musicals en Disney filmpjes. De fans van deze aparte formatie hebben zich florissant uitgedost deze avond en met je normale kleren aan voel je jezelf echt buiten de boot vallen vandaag. Werkelijk waar, het is alsof je de set van een Tim Burton film oploopt. Meteen beland je in het fantasiewereldje van gothicmeisjes.
“Emily comes for tea” schalt door de speakers als van een oude grammofoonplaat, totdat de dames met een grootse opkomst het podium betreden. En ja thee heeft wel een grote rol in het optreden van deze schaars geklede ‘wayward victorian girls’. Het verhaaltje is zo’n beetje dat deze jongedames tamelijk maf zijn en daarom zich dusdanig gedragen. Het resultaat is dat je geen optreden krijgt, maar een show, waar stiekem niet zo heel veel nummers gespeeld worden. En dat is niet zo’n ramp want als Emilie zingt is het net alsof ze op de microfoon aan het kauwen is… Niet dat ze vals zingt, maar het geluid klinkt gewoon niet altijd even lekker. Gelukkig herstelt dat gedurende het optreden. Muzikaal hoef je niet heel veel te verwachten deze avond, zoals met de meeste industrial shows draait er veelal een bandje. Een paar uitspattingen op klavechord en viool daar gelaten, wat toch wel een jammerlijk gemis is bij de getalenteerde mevrouw Autumn. Veelal klinkt de muziek als een mix van kinderliedjes en elektronica zonder de kille, scherpheid die industrial normaal heeft.
De show is vol spektakel zoals vuureten, brandende hoepels, steltlopen en vooral veel girl on girl actie die nogal suggestief is. Gezien de dames eigenlijk in niet veel meer dan hun kanten ondergoed rondlopen, maakt dat de show alleen maar meer sexy. Niets mis mee toch? Zelfs het publiek, dat vrolijk meedoet met alle toneelstukjes, wordt gewillig het podium op getild om met een van de Bloody Crumpets te zoenen. Eigenlijk krijg je bij dit optreden niet helemaal het gevoel naar een regulier optreden te kijken, maar meer naar een heel foute versie van Annie. De meisjes in het gekkenhuis spelen de rolletjes allemaal met glans. Het publiek vindt het prachtig. Niemand verlaat de zaal voor het einde van de show. Je hoeft echt geen fan te zijn van deze stijl en muziek om te genieten van de maffe, speelse maar vooral van begin tot eind boeiende show van Emilie Autumn.
Emilie Autumn, gezien op 1 maart 2010 in de Effenaar.