In een goedgevulde kleine zaal van de Effenaar verschijnen vijf man op het podium, een vrij grote bezetting voor een singer-songwriter. Hij beschreef het al eens heel mooi in 2008: Blaudzun is solo met band. Hij begint alleen, met het nummer Streetcorner Shouter, en met zijn stem weet hij de meeste achtergrondgeluiden/ giechels en praters te sussen. Na deze rustige start weet Blaudzun de aandacht van het publiek erbij te houden met de wat meer uptempo nummers. De band zorgt voor een machtig geluid waar de Effenaar stil van wordt. Zo nu en dan doet hij een beetje denken aan een zeer muzikale uil, met de grote brillenglazen en de vele “oehoes” in de nummers. Gedanst wordt er niet, maar er zijn wel wat tappende voetjes te spotten. Het optreden heeft een goede opbouw en er is geen valse noot te bekennen. Er staat een krukje op het podium, zoals het een singer-songwritere beaamt, maar Blaudzun heeft geen behoefte om te zitten. In het nummer The Choking Game zingt hij “I don’t belong”, maar hier op het podium is hij als een vis in het water. Een prachtig optreden, vooral te danken aan Blaudzuns kolossale stem die eigenlijk geen microfoon nodig heeft. Na elf nummers wenst hij ons nog veel plezier toe bij Isbells en verlaat hij het podium.

Het ongebruikte krukje van Blaudzun wordt vervangen door drie bureaustoelen en er verschijnen twee mannen en een vrouw op het podium. Nog niet iedereen is teruggekeerd van de rook- of drinkpauze als Isbells ons met een zachte G goedenavond wenst, wat voor onrustigheid tijdens het eerste nummer zorgt. Dat kan Isbells nou net niet gebruiken; waar Blaudzun ons snel stil kreeg, mist Isbells de kracht. De band is geveld door griep en moet het daarom zonder Gianni doen. Desalniettemin doen de nummers de haren in je nek overeind staan, vooral met de tweede stem die perfect aansluit op de mooie woorden van frontzanger Gaetan Vandewoude.

Effenaar kondigde op de website aan geen vergelijkingen met Fleet Foxes te willen maken. De tweestemmigheid en de mooie pingels op de gitaar komen inderdaad overeen, maar de stemcapaciteit die Vandewoude vanavond laat horen komt niet in de buurt van die van de frontman van Fleet Foxes. De afwezige Gianni en de zeer aanwezige griep doen het optreden niet ten goede; het is wel een beetje aandoenlijk maar na de zevende vermelding wordt het irritant. Die excuses zijn niet nodig, het klinkt nog steeds mooi en waarschijnlijk had het merendeel van het publiek er niets van gemerkt als Isbells er stil over was gebleven. Als het publiek om een toegift vraagt, wordt er nog maar een keer duidelijk gemaakt dat Isbells niet in topvorm is: “We zijn echt ziek dus we gaan nu even liggen”.

Aangekondigd als Blaudzun plus Isbells was het niet compleet duidelijk wie nou het hoofdprogramma was. Het was ook moeilijk beslissen; Blaudzun is al sinds 2007 bezig en Isbells begint pas net met de huidige bezetting maar wel met uitverkochte shows. Voor vanavond was het misschien toch beter geweest om de programmering om te draaien; het rustige en door de griep gevelde Isbells in het voorprogramma en het verpletterende Blaudzun als afsluiter.

Gezien: Blaudzun & Isbells, Effenaar, 25 maart 2010.