Een DJ warmt het publiek op voor de show. Het voorprogramma (Dwele) is helaas gecanceld en het publiek kan duidelijk niet wachten tot Angie Stone verschijnt. De bandleden komen eerst op gevolgd door twee achtergrond zangeressen, wat al tot gegil leidt bij het enthousiaste vrouwelijke publiek. Een van de achtergrondzangeressen; Keisha Jackson, dochter van R&B en soul legend Millie Jackson zet een indrukwekkende uithaal in en luidt de show in. Maar zodra Angie Stone het podium betreedt heeft ze de volle aandacht. In haar strakke legging, en zilveren glittertop, weet ze het publiek om haar vinger te winden binnen no time.
Rustige ballads, zoals schuifeltrack ‘The Makings of You’ worden moeiteloos afgewisseld met funkier tracks zoals ‘I Ain’t Hearin You’ en af en toe rapt ze zelfs “the hip to the hipthehipiediphiphop, we don’t stop” tot enthousiasme van het publiek. Haar aankomende single ’Maybe’ dat verhaalt over een onzekere relatie, is een van de hoogtepunten van de avond. Voordat ze inzet, veegt ze een traan weg en praat eventjes met het publiek (who’s married?). Op aangeven van Angie zingt het publiek mee en ook de bandleden genieten overduidelijk. De spotlight is dan wel op Angie Stone gericht, maar ze deelt het net zo lief met het publiek en al haar bandleden die ieder een solo ten gehore mogen geven tot enthousiasme van het publiek. Ze brengt zelfs een tribute aan het publiek als dank voor alle steun “after 30 years in the business I still got your appreciation”. De show kabbelt rustig voort waardoor je gedachten soms afdrijven.
Tot ze ons meeneemt op een muzikale reis met een van haar classics. We gaan mee naar Jamaica, waar je je even in Bob Marley sferen waant. En dan naar Porto Rico onder de opzwepende begeleiding van haar band. Maar we gaan ook terug naar het jazzy tijdperk, terug naar de oldschool hiphop en ten slotte terug naar soul, naar Angie, zoals ze zelf zegt. Het vrolijke reisje muziekgeschiedenis onder de bezielende leiding van de souldiva brengt een welkome afwisseling. Ze heeft duidelijk plezier in de show en houdt de touwtjes in handen, maar af en toe lijkt ze en beetje vermoeid. Haar stage presence en zang doet me even denken aan Leela James, maar ze mist soms net dat energieke en krachtige wat een show net dat beetje extra kan geven. Gelukkig speelt haar band vol enthousiasme en tillen de koortjes van de achtergrondzangeressen de show naar een nog hoger niveau. En zelfs op halve kracht weet een zangeres als Angie Stone je nog te overtuigen.
De afsluiting krijgt een rocky randje en de bandleden laten nog eens zien wat ze kunnen. En dan is het ineens afgelopen. Het teleurgestelde publiek blijft nog even hangen in de stiekeme hoop dat ze terugkomt, maar de zangeres is weg. Gelukkig heeft ze Eindhoven eventjes opgewarmd met haar relaxte neo soul muziek.
Angie Stone gezien 9 maart 2010 in de Effenaar.