Ons avondje begint vrijdag rond 22.00 uur. Het is de beurt aan Dearworld, onze enige gast van vanavond, om het nog langzaamaan binnenkomende publiek meteen in te pakken. Dat lukt meer dan behoorlijk, met een stortvloed aan geluid en een energieke show. Dearworld leunt sterk op stevige ritmes, een behoorlijke dosis elektronica en de krachtige stem van de frontman. Het zorgt zichtbaar voor een ‘wow effect’ bij het publiek. De band is in eigen stad al uitgegroeid tot hoofdact en laat Eindhoven zien dat ze eigenlijk al te groot zijn om een avond te openen. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar anderzijds is een goed begin het halve werk.
Toch heeft de programmering ook een nadeel, want er wordt veel flexibiliteit gevraagd van het publiek op het moment dat Bird wordt aangekondigd. Het podium dat vol stond met instrumenten wordt opeens gevuld met drie minimalistische muzikanten die normaal gesproken akoestisch spelen.
Dat was bij het programmeren van de avond ook de bedoeling, maar wegens veiligheidsvoorschriften kan de band helaas niet in de foyer spelen zoals vooraf is aangekondigd.
Het debuut van Bird op een groot podium is wennen voor zowel band als publiek. De bezieling van de band en de fragiliteit van haar muziek kan niet rekenen op de intimiteit die het verdient. Die het gewend is. Toch wordt Bird wel degelijk gehoord. Het verliefde koppel dat vooraan staat, armen om elkaar heen, is een half uur helemaal verloren geweest. Het aanhoudende gefluister van het publiek wordt door sommigen helemaal uitgefilterd. Wie zoekt, zal vinden. En zo is het ook met het optreden van de tweede band op deze avond.
Afsluiter Suimasen doet weer opnieuw een hoog beroep op de versterking. Met een eigen geluidsman en een vol tourschema komt deze band terug in de kleine zaal nadat ze daar in september, tijdens de albumpresentatie van Stay, zijn gestart. Er wordt nadrukkelijk verwezen naar dat optreden en voornamelijk de recensies die daarna verschenen. Het gebeurt met een knipoog dat zijn toppunt vindt in de meegenomen miniatuurschoenen: “We krijgen vaak te horen dat we shoegaze spelen”. Klopt, maar ook stevige, bij vlagen, psychedelische rock.
Het geluid is hard, maar tegelijkertijd ook ongelooflijk zuiver. Voornamelijk de zang van Nick valt positief op, ook omdat zijn stem eerder nog af en toe wat naliet. Zoals gebruikelijk zoekt Rob de versterkers weer op om het geluid nog harder de zaal in te blazen. De band is in vorm en geniet duidelijk zichtbaar. Net als het publiek. Als die twee onlosmakelijke groepen tevreden zijn, is de organisatie het ook. Want we zien beiden graag weer eens terug. Tot 7 mei 2010, dan is er weer een nieuwe clubavond van 3VOOR12/Eindhoven!