Eerst wordt zij voorgegaan door " Thomas Day ". Een jongeman uit Zuid Afrika met een Hilversum-waardige stem die de zaal in de stemming moet brengen. Dit lukt met een boel pakkende simpele popliedjes met een jaren vijftig sausje erover. Afgesloten wordt er met een Elvis cover die goed ontvangen wordt door het publiek.

Het eerste wat daarna opvalt is de dj-booth die prominent midden op het podium staat ; Caro heeft geen drummer in haar band, maar een dj die de beats verzorgt. Uiterst hip tegenwoordig, maar het steekt toch af tegen de rest van de groep. Deze dj zet vervolgens een beat in,de rest van de band stroomt het podium op gevolgd door caro en het  eerste nummer van  de cd " That Man " wordt ingezet. Meteen wordt er meegeklapt en bewogen en de trend voor de avond is gezet. Vrij letterlijk, want ongeveer heel het album komt voorbij. De nummers worden mooi aan elkaar gebreid door solo's van de blazers of Caro die een praatje komt maken. Het album staat al acht weken bovenaan in de charts en heeft hier schijnbaar een record mee gebroken. Ook vertelt Caro dat ze desondanks een recent gebroken wervel het podium heeft betreden en dat het haar goed vergaat; Nederland is blij.

De nummers worden mooi uitgevoerd en het jazzy sfeertje wat de muzikanten met zich meebrengen weet het publiek te pakken. Uiteindelijk verlaten de artiesten het podium, zonder het hitje " A Night Like This " gespeeld te hebben...en o, warempel Caro komt het podium weer op voor de toegift, wat zou er toch gespeeld worden? Uiteindelijk dwingt ze iedereen nog een glimlach af door als laatste nummer een cover van " Bad Romance " van Lady Gaga te spelen. Al met al is het een mooie uitvoering, niet echt spannend, maar precies wat het publiek wil. Iets wat van toepassing is op de hele avond.

Caro Emerald, gezien 1 april 2010.