Voor het Eindhovense Mother-Unit pakte de IJslandse vulkaanuitbarsting goed uit. De band mocht zaterdag onverwacht aantreden op Roadburn en vermaakte het handjevol publiek met een aangename pot instrumentale spacerock. Een schurend en krakend Fatso Jetson deed de zaal uit zijn voegen barsten.    

FATSO JETSON
In de Kleine Zaal dromt het publiek op de vroege zaterdagavond samen voor de kakafonische woestijnrock van Fatso Jetson uit het Californische Palm Desert, een stel pioniers in hun genre. Met zichtbaar genoegen storten de vier mannen zich op hun instrumenten en zetten een rauw, schurend en intens optreden neer. Het ontbreken van een bassist maakt de muziek prettig ongestructureerd. Met twee gitaren, drums, een saxofoon en de rauwe whiskeystem van frontman Mario Lalli weet Fatso Jetson een even rauw als origineel geluid te produceren. Het publiek is al even uitzinnig als de bandleden zelf. Die hebben er sowieso wel zin in vandaag: de gitarist springt even later in het Midi Theater bij Brant Bjork op het podium en de saxofonist blaast enkele uren later mee bij Los Natas. (FV)

MOTHER-UNIT
Aangezien The Gates Of Slumber vandaag vanwege de welbekende vliegproblemen helaas verstek moet laten gaan, heeft de organisatie op het laatste moment Mother-Unit opgetrommeld als vervanger. Dit Eindhovense viertal zet tegen een kleurige achtergrond van vrouwengelaten vermengd met vloeistofprojecties een heel aangename instrumentale spacerockset neer met stevig vervormd gitaarwerk en ouderwetse orgel- en synthesizerklanken. Helaas trekt het niet al te veel publiek. Onder de wel aanwezigen bevinden zich gelukkig echter een handvol echte enthousiastelingen die dit optreden ook voor de band toch de moeite waard maken. (WdW)  

MOSS
Wanneer je de Myspace van doomtrio Moss bezoekt, staat er als genre: down-tempo/down-tempo/down-tempo en ‘sounds like an enormous door slamming in the depths of hell’. Meer waar kan deze zin niet zijn. Termen als slepend, traag en loom lijken een cliché te worden, maar beschrijft wel precies wat de band behelst. Mocht je een fan zijn van het Nederlandse Moss, kijk dan vooral goed in de bak van de platenzaak of je niet per ongeluk met deze doomjongens uit Southampton te maken hebt. Dit kan je namelijk nog wel eens een behoorlijke mindfuck bezorgen. Deze occulte horrordoom doet het live goed en laat zien dat Roadburn veel meer is dan alleen een stonerfestival. (DS)

LOS NATAS
Los Natas, beter bekend als de Argentijnse Kyuss en dat is te horen. Misschien komt het door de vermoeide oren, maar de band weet niet erg te bekoren. Hoewel het allemaal heerlijk klinkt, blijft het een beetje middel-of-the-road stoner. De vocalen komen matig over en het geheel kent weinig verrassingen. Het drietal wordt halverwege de set bijgestaan door de saxofonist van Fatso Jetson en dit brengt verlichting in de set. Hoewel de sax trouw wordt gevolgd door de band, voegt dit extra instrument net dat beetje extra toe wat nodig was. De laatste Roadburners laten het hoofd nog even bangen, voor de beide wijzers van de klok de twaalf aanwijzen en de derde dag van Roadburn er in de Green Room weer opzit. Los Natas luidt een prima, maar niet erg indrukwekkend einde van de dag in. (DS)