Voordat Frank het podium zal betreden, wordt het publiek voorgesteld aan Crazy Arm, een Engelse band die voor de eerste keer op de Nederlandse planken staat. Muzikaal gezien vissen ze in dezelfde vijver als Frank’s oude band, met zo her en der een vleugje Dropkick Murphy’s. Een uiterst energieke band die blijkbaar moeite heeft met stil zitten. Wat blijkt uit een nummer dat rustig ingezet wordt, maar aan het einde wordt omgetoverd in een full-on rocker waar menig Motörhead-fan van achterover zou slaan. Het zweet druipt, de bassist stuitert, de frontman zingt met volle overtuiging en zelfs de inbreng van banjo´s wordt niet geschuwd. Hier staat een strakke band met een eigen geluid. Het enige minpuntje zou je dan ook wel dat geluid kunnen noemen dat net iets te hard staat.

Rond 21:15 uur is de beurt aan de man waarvoor de kleine zaal goed gevuld is: Frank Turner. Opener van de avond is de titelsong van zijn laatste cd ‘Poetry of the Deed’, dat word opgevolgd door het folk-punky ‘Try This At Home’ en ‘Reasons Not To Be An Idiot’. Al snel wordt duidelijk wat voor een charismatische en oprechte man Frank is, als hij voor ‘Dan’s Song’ een willekeurig iemand uit het publiek naar voeren roept voor de harmonica-solo. Een jongeman genaamd Jos stapt naar voren. Met de nodige humor krijgt hij instructies over hoe en wanneer hij dient te spelen en hij doet het nog best goed ook. Dat Frank zelf ook maar een mens is, blijkt als hij vervolgens een regel vergeet uit het nummer ‘Substitute’. Alsof er niks gebeurd is wordt het nummer opnieuw ingezet en spelen ze goedlachs verder. Of als hij vol trots vertelt over zijn gitaarsolo in het nummer ‘Sons of Liberty’, terwijl zijn voornaamste gitaarspel bestaat uit akkoorden.

Het publiek wordt bediend van vrijwel alle bekende nummers als ‘Isabel’, ‘Long Live the Queen’ en ‘The Road’. Als tijdens afsluiter ‘Photosynthesis’ de band Crazy Arm op het podium geroepen wordt om mee te doen gaat het dak er af. De interactie tussen Frank, band en publiek is uniek. Hoewel de band niet meer dan zijn ding doet, wisselen ze onderling de nodige grappen uit en zijn ze goed op elkaar ingespeeld. Frank laat merken dat hij niet meer is dan iemand anders enkel omdat hij op een podium staat. Een gegeven dat blijkt als hij zich achteraf bij de merchandise verontschuldigt voor het feit dat hij zo ontzettend zweet, terwijl hij zojuist een onvergetelijke avond heeft neergezet!

Frank Turner, Gezien: Effenaar, maandag 5 april 2010.