Voor deze avond zijn ongeveer driehonderd stoelen opgesteld. Ze zijn lang niet allemaal bezet wanneer The Woodwards wat onwennig zijn nummers ten gehore brengt. Deze singer-songwriter maakt minimalistische folk liedjes waarbij muziek ondergeschikt gemaakt wordt aan tekst. Leuke versjes en eenvoudige, herhalende, akkoorden zijn de belangrijkste ingrediënten.
Ook al worden niet alle nummers even goed ontvangen, The Woodwards wordt in staat gesteld de aandacht van het publiek vast te houden. De setting van weinig licht en absolute stilte zorgt ervoor dat de omstandigheden buitengewoon gunstig zijn.
Wanneer Lucky Fonz III het podium opkomt om zijn show te starten, krijgt hij al bij voorbaat applaus. Als het publiek dan ook nog eens op commando met zijn vingers begint te knippen, vindt hij het optreden “tot zo ver geslaagd”. Snel door met ‘Once I Was A Lady’ en ‘The Lowlands’; niet zijn sterkste nummers.
Dan legt hij aan de fotografen uit dat vanaf dat moment geen foto’s meer gemaakt mogen worden: “nieuwe regels”. Eerst neemt hij nog drie poses aan met de roep om extra verlichting. “Ter compensatie”. Ja, maar misschien ook wel een beetje uit ijdelheid.
Nu lijkt hij pas echt te beginnen: hoge uithalen en tempowisselingen volgen elkaar op. Er komt langzamerhand steeds meer diepgang in zijn optreden. Het blijft stil, gedurende zijn gehele optreden; het publiek blijft geboeid. Net als bij een theatervoorstelling overheerst voortdurend het gevoel dat het goed is om er te zijn en dat er elk moment iets kan gebeuren.
En dat is vaak ook zo: betrekt hij eerst nog het gehele publiek bij de interactie, later vraagt hij aan twee jonge meisjes om het refrein van ‘Poor Carolina’ mee te zingen. Na lang twijfelen besluiten ze om het podium op te gaan. Gastheer Fonz neemt de meisjes onder zijn hoede en zowaar krijgt hij er nog geluid uit ook. Het publiek reageert gepast met luid applaus, zoals de hele avond al het geval is. “Jullie zijn geweldig, beter dan Utrecht” krijgen we terug te horen. Dat levert hem nog meer krediet op waarmee zijn soms wat gebrekkige stem en, bij vlagen, slordig pianospel al snel zijn vergeven.
Er komen vanavond behoorlijk wat nummers van het nieuwe album, 'A Family Like Yours', voorbij. Sommigen van achter de prachtige vleugel die al heel de avond nieuwsgierig maakt, anderen met zijn gitaar in de hand. Een van de hoogtepunten is de introductie van ‘Jane On The Roof’ waarmee het optreden even autobiografisch wordt. Het is alles behalve rock ’n roll vanavond, maar een confrontatie van Lucky Fonz III met het publiek is een erg bijzondere ervaring gebleken.