‘Burnout Blues’ is het eerste nummer van dit album en heeft een klassieke ouverture met gitaren. ‘Gotta Do What You Gotta Do’ is de gortdroge tekst die meerdere malen wordt herhaald. Een nuchterheid die past bij Nederlanders maar minstens evenveel bij het land van herkomst van westerns, country en natuurlijk de blues.

Ook ‘Desire’ start met heerlijk onbevangen gitaarstukken. Klinkend als een jamsessie met voorbedachten rade. Even stoppen en weer verder. Dan start de zang van Jack van der Kruijs en steekt de eerste vergelijking de kop op: klinkt dit niet een beetje als De Staat? Ook zij hebben een frontman met die diepe zware stem, met nadrukkelijke klemtonen en typerend priemende nagalm. Van imitatie is echter absoluut geen sprake. Deze heren verdienen een eigen stempel.

Muziek wordt vaak omschreven in termen van landschappen. Barbabob speelt zich in die context af in een droge, eindeloze woestijn waar ‘deal with it’ het enige advies is. ‘Al hobbelend op een paard rijdende over eindeloze vlaktes’. De zwart-wit foto op de hoes helpt bij de visualisatie, al lijkt deze foto eerder genomen in het bos van Aalst-Waalre met een pony van de dichtstbijzijnde manege.

Geen kinderwerk echter op deze plaat: er wordt geluisterd naar robuuste, echte, mannen die hun muziek gebruiken om er ondanks de omstandigheden het beste van te maken. De visualisatie gaat verder: eenmaal aangekomen in een kroeg in Texas laten zij de klapdeuren van iedere kroeg op en neer gaan. Waar in het stedelijke Eindhoven hebben zij hun inspiratie gevonden? Een titel als ‘Song of Patience’ sluit daar perfect op aan. De stevig openende drums en het hogere tempo van dit nummer eveneens.

Titelsong ‘Do My Thing’ heeft dat tergend langzame, uitdagende, gitaarloopje dat kenmerkend is voor dit genre. Van iedere zin wordt het laatste woord uitgerekt, vol dreiging, vol passie. Als je dan naar de tekst luistert kom je erachter dat het nummer over de moeilijk te vinden liefde gaat. Ook deze stoere jongens hebben dus dat kleine hartje waar het stereotype om vraagt.

Bij ‘Girls’ wordt de liefde voor het andere geslacht nog maar eens benadrukt. Meerstemmig zelfs om het extra kracht bij te zetten. Net als in ‘Roll Me Over’ is ook hier een kleine gastbijdrage geleverd door zangeres Birgit Wijdemans. Die variatie had Barbabob wat meer in het album toe kunnen passen. Het nalaten hiervan zorgt ervoor dat de laatste nummers wat eentonig klinken. Afsluiter ‘Eindhoven Texas’ is volledig instrumentaal en daardoor net als de titel toch weer even opnieuw origineel.

Do My Thing klinkt ongepolijst. Bewust waarschijnlijk. In een overvloed aan overgeproduceerde albums kiezen deze mannen voor wat rauwer geluid. Het klinkt hier en daar wat chaotisch, maar altijd binnen dezelfde koers. Het album zou de soundtrack van iedere Clint Eastwood film kunnen zijn; hun muziek roept regelmatig visioenen op van iedere Western die je ooit hebt gezien.

Bij optredens van Barbabob zou wel eens een Western verkleedpartijtje verwacht kunnen worden. Een extra reden om deze energieke band eens live aan het werk te zien. Dat kan onder andere op 13 juni tijdens het Rock For Heroes festival. Haal die hoed maar uit de kast en kom in stijl zou ik zeggen.