Hunting the Robot schudt Geldrop wakker

Fanfares maken plaats voor rockers

Tekst en Fotografie: Leon Versmissen ,

Ze bestaan pas sinds januari, bespelen nog geen twee jaar een instrument, maar wonnen de bandbattle Popsport 2009 glorieus. De vier jongens van Hunting the Robot speelde afgelopen zondag op het open podium van de gildefeesten in Geldrop.

Fanfares maken plaats voor rockers

Zondagmiddag 13.00 uur in Zesgehuchten/Geldrop; de lokale muziekvereniging bestaat zestig jaar. Een draaimolen, een rups en wat kermisattracties beginnen te draaien op het nog lege kerkplein en een grote feesttent is neergezet op het veldje van de schuttersvereniging achter de lokale snackbar. Niet de meest voor de hand liggende lokatie om voor 3voor12 naartoe te gaan, zou je zeggen.  Op het feestprogramma staan diverse slagwerkgroepen, fanfares en coverbandjes gepland, en een nog voor velen onbekend bandje uit Eindhoven: Hunting the robot.

 

Begin dit jaar pas opgericht en vorige maand in Breda de finale winnen van de Popsport prijs ‘08/’09. Vooral de snelle vooruitgang van deze band was volgens de jury reden voor de eerste prijs. Dit belooft veel goeds voor de toekomst, vooral als je hoort dat ze gemiddeld genomen pas vijftien jaar zijn. Reden dus om me tussen het grijs gepermanente en geblondeerde publiek te mengen. Na het tromgeroffel van een van de vijf slagwerkgroepen wordt het podium, groot genoeg om een fanfare-battle te kunnen herbergen, vrijgemaakt voor Hunting the Robot. Een door een vocoder gesproken ‘hunting the robot’ en Goose achtige synthesizer accoordjes zetten de toon voor het komende half uur.

In de stijl van Bloc Party en Arctic Monkeys met een gedoseerd aantal electro bliepjes, gaan ze het publiek enthousiast te lijf. Nummers als Invictus en Note to Jane passeren de revue. Het grote podium is geen probleem voor deze jonge rockers. Gitarist Gijs en bassist Tom maken hier goed gebruik van, terwijl ook zanger Elvin fanatiek het publiek bespeelt. Alleen Lloyd, de 12 jarige drummer en tevens broer van Elvin is achter op het podium nauwelijks zichtbaar. Dit wordt goedgemaakt in het op een na laatste nummer dat ze met zijn vieren vooraan op het podium spelen .

 

De band sluit hun korte maar overtuigende set af met het nummer Death’s not there wat toepasselijk eindigt met een gezamenlijke drumpartij van Lloyd, Elvin en Tom. Hierna is het weer tijd voor de volgende slagwerkgroep en besluit ik, na een gesprekje met de band, de inmiddels losgebarsten regenbui te trotseren, op weg naar huis.