Als je de pakkende tune van ‘Old White Lincoln’ nog in je hoofd hebt wanneer de Tenement Kids hun gitaren pakken moet je even heel flexibel zijn. Voornamelijk de zang verschilt wel heel erg van elkaar: geen golvende zanglijnen met gemakkelijk mee te zingen refreinen, maar hard geschreeuw op snoeiharde gitaren. De stem van de frontman lijkt er niet altijd voor gemaakt. Wanneer het eerste rustige nummer aanbreekt blijkt hij echter wel degelijk over een aardige stem te beschikken; krachtig, ruw, met een doordringend geluid. Helaas komt dat vanavond te weinig tot uiting.
Een underground punkband als voorprogramma van een hippe rockband. Het boekingsbureau lijkt het allemaal wel logisch te vinden, want ook de show van morgen bestaat uit deze combinatie. Het is duidelijk merkbaar dat het publiek zoekt naar gewenning. Die komt er echter geen moment. De hoofdjes blijven vol verbazing naar het podium gericht zonder te bewegen. Ook al is de naam van dit bandje aardig in opkomst, een fanbase in Eindhoven is er nog niet. Dat ligt vanavond niet zozeer aan de band, maar meer aan ‘op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats’. Ook al zijn ze nog jong, deze ‘kids’ laten zich niet uit het veld slaan. Ze blijven het publiek toespreken en geconcentreerd doorspelen. Er volgt een nummer over de recessie in Wijhe, de geboorteplaats van de zanger, er wordt een ode uitgebracht aan de punk, maar het publiek blijkt geen moment gevoelig voor deze pathos.
Op het moment dat The Gaslight Anthem het podium opkomt, is de Effenaar goed gevuld. Randje uitverkocht waarschijnlijk. Het publiek bestaat uit diverse muziekliefhebbers: er komen shirts voorbij van Nick Cave, Cold War Kids, maar ook van Anthony And The Johnsons. “Dat krijg je met een hype” hoor ik naast me. Dat is natuurlijk ook wel een beetje zo. Wanneer de vier mannen daadwerkelijk starten zonder aankondiging of een woord gericht aan het publiek verdenk ik ze al snel van sterallures. Als na het tweede nummer ‘Old White Lincoln’ als kruid wordt verschoten denk ik het zeker te weten.
Na een kwartier zijn daar dan toch de eerste woorden: “Hello” wordt vervolgd met een praatje over de regen. Zij zijn ook blij dat we binnen staan in plaats van buiten in de regen. Van achter uit de zaal komt het allemaal wat inspiratieloos over. Snel weer verder met de volgende nummers. Muzikaal gezien is er weinig twijfel: de formule van meeklapbare ritmes en die o zo fijn in het gehoor liggende stem klopt helemaal. De ontelbare vergelijkingen met Bruce Springsteen wil je tijdens dit concert weer allemaal opnieuw uitspreken, want de gelijkenis is ongelooflijk. Terwijl de temperatuur blijft oplopen lijkt de zaal er steeds meer zin in te krijgen.
Het nieuwe album ‘The '59 Sound' komt bijna in zijn geheel voorbij. De meeste nummers worden zonder edit nagespeeld. Niet heel spectaculair maar wel geheel foutloos. Af en toe is er ruimte voor een kleine improvisatie, maar een geheel nieuw jasje moeten we niet verwachten. Hun versie van ‘Stand By Me’ is zeer vermakelijk. Een goed nummer om nog maar eens aan te geven hoe goed die frontman wel niet is. De nieuwe single, titeltrack van het album, wordt bewaard tot de toegift. Niet verrassend, maar ook niet minder fijn. Laat dat dan ook maar gelijk van toepassing op het gehele optreden zijn.
Tenement Kids en Gaslight Anthem gezien dinsdag 9 juni in de Effenaar.