Er staat een stevig briesje dat de witte ballonnen en andere opmaak van de tent op een neer doet waaien. Geen paniek, het zit goed vast. In het midden van de tent komen de mensen bij elkaar en is het niet alleen een stuk gezelliger, maar ook een stuk warmer. Het publiek is heel divers. Fluoriscerende groene broeken worden afgewisseld met zomerse jurkjes. De show wordt pas echt gestolen door ‘de meisjes in het wit’ die op uitnodiging van de organisatie rondlopen.

Nog steeds geen Pitto. Juist in deze overtime weet TJ Kong mensen naar zich toe te trekken. Letterlijk zelfs wanneer ‘Don’t stop till you get enough’ wordt ingestart. De overgang van groovy house naar deze jaren 80 klassieker is heel behoorlijk. Wanneer de schuif van The King of Pop helemaal opengaat, gaan echt álle voetjes van de vloer. Te laat of niet, het maakt niet uit; het gaat om de beleving op een dag als deze.

Pitto is er. Hij mag gaan profiteren van wat TJ Kong hem heeft nagelaten. Dat is een erfenis om dankbaar voor te zijn, want het publiek is volop in beweging. Hij speelt hier goed op in door te openen met funky grooves. De pianoklanken klinken fris en zorgen voor een goede overloop. Geen gewenning noodzakelijk bij deze dj wissel. Terwijl Pitto toewerkt naar een climax in de korte tijd die hij heeft, worden er nog steeds volop kabels gelegd. “Pitto live” staat op het timetable; met een Mac en een Korg valt er echter niet veel meer van te maken dan een extended dj set.

Pitto experimenteert veel. Het voelt als een overdaad aan vernieuwingen in te korte tijd. Eenmaal gewend aan de nieuwe inbreng en het wordt weer over een andere boeg gegooid. Als hij voor goud wil gaan in recordtijd had hij beter opnieuw de remix van Feist haar Sea Lion kunnen inzetten zoals op STRP een paar maanden geleden. De afsluiting van zijn meer dan gehalveerde set is een hoogtepuntje: als een ware mc zorgt hij voor een voice-over op de muziek. Het publiek vindt het allemaal best, maar of de organisatie daar hetzelfde over denkt...