Kwart voor twaalf kom ik de zaal in. Het is relatief rustig, maximaal 50-60 man, maar er hangt een relaxte sfeer en iedereen lijkt met elkaar te converseren. Ik zeg ‘lijkt', want het geluid staat ongelooflijk hard. Twee voor mij onbekende gitaristen zijn extra lang aan t soundchecken, ze zouden zo ooit voor de The Spades gespeeld kunnen hebben; Denvis heeft er namelijk een gewoonte van gemaakt gitaristen te ontslaan. Na luid gejoel vanuit het publiek komt de hoofdrolspeler het podium op. Denvis, kortgeschoren en flink aangeschoten. Het publiek reageert tamelijk lauw en het wordt langzaam duidelijk dat er niet veel diehard Spades fans in de zaal zijn.
Denvis begint van begin af aan te knallen met voor mij onbekend werk. Hij beweegt Mick Jagger-achtig over het podium. Hij is echt rock ‘n roll, dat zie je aan hem af. Jammer genoeg is hij heel slecht verstaanbaar en lijkt het punt van aangeschoten zijn lang te zijn gepasseerd. Daarbij zet het converseren met het publiek in Engels geen zoden aan de dijk.
Plotseling stop hij er om kwart over twaalf mee en neemt afscheid. Niemand trapt erin, iedereen weet dat er om half een deel twee gaat plaatsvinden.
Vol verwachting wordt er uitgekeken naar het tweede deel van de show. Ik zie nieuwe gitaristen, een oud-voetballer nota bene. Deze man, Bjorn ‘the talent’ van der Doelen, bekend van zijn tijd bij PSV. Samen met drie andere gitaristen zijn ze druk aan het soundchecken en er lopen meerdere muzikanten het podium op, waaronder drie trompisten en een toetsenist.
Langzaam gaat het licht uit, de stoommachine aan en Denvis komt het podium op. Zonder introductie begint hij meteen weer te knallen. Vooraan staat een handjevol diehards een poging te wagen tot een mosh pit, dit lukt redelijkerwijs maar de rest reageert nogal matig. Ook bij het tweede nummer, ‘Get Outta Line‘, komt het publiek niet echt los en je begint je af te vragen of het nog gaat gebeuren. Tussen de nummers door vergelijkt Denvis het publiek met PSV. “ Jullie lijken wel PSV van gisteravond, een beetje afwachtend allemaal”. Hierop krijgt hij wederom nauwelijks respons van het publiek.
Hij sluit af met ‘Teenage Nudie Beach’ en loopt ogenschijnlijk aangeslagen van het podium af. De overige bandleden, in het bijzonder de drummer, gaan helemaal los en zijn wat mij betreft het hoogtepunt van de show. Het is altijd een lust voor ‘t oog om naar een drummer te kijken die helemaal in zijn eigen wereld zit.
Denvis komt daarna terug met een krachtloze encore en geeft tussen neus en lippen door aan het publiek dat het album te koop is aan de zijkant van de zaal. Hij geeft met handen en voeten opnieuw het podium aan de overige bandleden en die maken er opnieuw een mooie gitaar en drum show van.
U zult nu wel denken dat dit een verloren avond is geweest. Niks minder is waar. Uw schrijver heeft een nieuw inzicht gekregen in wat rock ‘n roll is. Het is moeilijk te omschrijven, je kunt het het beste zien aan de frontmannen. Ze hebben allemaal iets onverschilligs over zich heen. ‘Fuck the World’, vooral geen politieke statements of iets van dien aard.
Wat betreft de eindshow van The Spades, moet er geconcludeerd worden dat deze niet is geworden wat het had kunnen worden. Het leek soms alsof Denvis er geen zin had. Er werd heel snel geskipt tussen nummers en er werd geen interactie gezocht met ‘zijn’ publiek. Daar kan je mee wegkomen in je hoogtijdagen, maar niet in je eindshow op het podium waar je bent begonnen.
´Jammer´ is het slotwoord bij het verlaten van Dynamo terwijl deze band jarenlang voor heel iets anders heeft gestaan. Het is ergens te vergelijken met hetzelfde gevoel dat de halve wereld had, toen Zidane in de Wereldbeker finale in 2006 rood kreeg na de beuk tegen Materazzi.
The Spades, gezien 31 juli in Dynamo
Met in het voorprogramma o.a. Del Toros, Viper Cobra, The Deaf, Fury 161, Ottoboy.