Soms lijken dingen ergens voor gemaakt. Het Klokgebouw op het Eindhovense bedrijventerrein was ooit de plek waar kunststof voor radio's werd gemaakt. Maar pas sinds een paar jaar heeft het pand haar perfecte bestemming gekregen. Er is geen betere plek denkbaar dan een historisch fabriekspand in een nooit compleet afgeronde verbouwingsstatus voor een Art & Technology festival met een ruggegraat van dance acts. STRP is hier thuis en gaat de wedstrijd winnen. Maar nog niet vandaag.
STRP 2009 begon volgens het boekje donderdag al. Maar iedereen die een programma kan lezen, weet wanneer hij er moet zijn. Vrijdag is de dag van Laurent Garnier. Al moet je wel eerst nog wat uurtjes stuk slaan. 3VOOR12 is hier net als de meesten gewoon voor de muziek, maar het moet gezegd: STRP heeft precies de juiste opzet gevonden om kunst en technologie te voeren aan een uitgaanspubliek. Er zijn genoeg kunstfestivals met installaties waar je schouderophalend langsloopt. Zo niet op STRP, waar kunst leuk is. Tuurlijk, je snapt ze niet allemaal, dat hoort er een beetje bij. Sterker nog, voor je het weet, ben je zelf object. Kijk die mechanische spin maar eens goed in zijn Wall-E ogen en vermaak anderen tien meter verderop met jouw verbaasde kop op een groot scherm.
Ook muzikaal heeft STRP het begin goed aangepakt. The Longmen en Nuño Dos Santos draaien om negen uur misschien nog voor twee matig gevulde zalen, ze mogen allebei later op de avond nog een keer, als het publiek is opgewarmd door de grote namen. Gelukkig is dat niet het geval met Woolfy, de enige overbodige act van vanavond. Er komt zelfs een uitgekauwd basloopje van Pink Floyd voorbij. He bah.
Nee, dan nog maar een installatie. De grootste trip van STRP scoor je dit jaar niet bij een muziekact. De installatie ZEE is al in aanloop intrigerend. Voor je de loods buiten het gebouw mag betreden, moet je eerst met je handtekening bevestigen dat je geen epilepsie, migraine of aanverwante klachten hebt. Want ZEE klinkt dan wel rustiek, de ervaring is een Tsunami aan oogvlekken in alle denkbare kleuren, je kop ingeblazen met zoemkraakruisgeluiden. Iedereen heeft het wel eens: je wil slapen, doet je ogen dicht en ziet figuurtjes dwarrelen. Dat, maar dan een keer of honderd zo intens en in alle denkbare kleuren. LSD zonder het te slikken. Volgend jaar in de grote zaal STRP1?
Wie weet. Vanavond is Garnier daar het vuurwerk. Waar de Fransman in 2007 zijn jazzmuzikanten nog te weinig ruimte gaf op Lowlands, durft hij nu de dirigent te zijn die zijn beste kaarten goed uitspeelt. Tuurlijk, al na tien minuten geeft hij het publek even dat half uurtje beuken waar ze op zat te wachten en ook het experiment krijgt zijn eigen blokje. Juist door die heldere opbouw kan de blazerssectie het publiek onder leiding van Garnier daarna nu wel gek blazen met North Sea Jazz waardige solo's, opgejaagd door een even weergaloze toetsenist. En toch lukt dat slechts ten dele. Ja, de lolbroek die het podium opklom om Garnier te assisteren bij zijn dirigentenrol is leuk, maar STRP1 gaat geen moment echt helemaal uit zijn dak.
Dat gebeurt pas voor het eerst bij Birdy Nam Nam in STRP2. Vier goochelaars die de draaitafel als instrument behandelen. Youtube biedt je een blik op hun vingervlugheid, maar wie het laatste album kent, weet dat het niet slechts ambacht is. Toch verrast het viertal met een eng strakke vertolking van haar nummers. Nummers ja. Bij Birdy Nam Nam geen reis van anderhalf uur, maar nette brokjes van een paar minuten, ieder met een eigen kippenvelclimax die je dankzij een indrukwekkende lichtshow niet kunt missen.
Dat lukt Yuksek dan weer niet. Hij staat er een beetje verloren bij in het donker nadat Birdy Nam Nam al haar lichtbakken weer heeft ingepakt. En dat is jammer, want ook Yuksek klinkt even strak als zijn album, maar geeft live wel die extra laag die je door je broekspijpen voelt waaien. Misschien had hij zich beter thuis gevoeld in STRP lab, het kleinste podium van het festival. Maar daar staat Morgan Geist het zweet uit de oren blazen vooreen dampende menigte.
Ook nat, maar dan van de vele half leeggedronken bekers op de grond is het inmiddels in STRP1, waar Speedy J een twee uur durend slotakkoord inzet. Wie hoopte op een mokerslag van de Rotterdammer, komt bedrogen uit. Speedy J is al jaren meer dan rauw en Rotterdams en dat laat hij vanavond zien. Al komt het na een uur wel goed, als je onmerkbaar toch bent aangekomen op de plek waar sirenes en gruizige soundscapes in de lucht hangen.
Ook in STRP2 valt alles op zijn plek. Joost van Bellen mag het licht straks uitdoen. Op de grote schermen in STRP2 doemen silouetten op van vrouwen met borsthaar. Het plaatje van de eerste STRP dag is compleet.