I Wish I Knew is een vijfkoppige Utrechtse band die eigenlijk nog niet zo heel lang in de huidige bezetting paradeert. En laten we maar meteen duidelijk zijn en een gezapige mening vormen over het optreden van de band: het kan ermee door. I Wish I Knew barst van de potentie, dat mag gezegd worden. Maar helaas is het er nog niet helemaal. Het mist wat in uniformiteit, muzikaal gezien en qua uitstraling. De diepe donkere krochten waarin de beide gitaristen zich lijken te bevinden, met de houding van een goed ingespeelde Sonic Youth muzikant staat pal tegenover het duo bassist / zangeres, die het best omschreven kan worden als Krezip-on-Reggae-Acid. Natuurlijk maakt overdrijven duidelijk, maar toch zit er zeker een kern van waarheid in deze statements. Iets klopt er nog niet helemaal. Toch, niet getreurd, zonder twijfel groeit I Wish I Knew nog wel naar elkaar toe. Er hangt een zekere positieve charme rond de band, of het nou wel of niet door het belletjes-rokje van de zangeres komt, waarmee enkele nummers opgeleukt worden. Het grootste makke van de band is vooral dat de muziek iets te moeilijk is, je mist wat catchy geluiden en zanglijnen die alles wat minder geforceerd zouden maken. Daarnaast lijkt de zang ook iets te worden overrompeld door de muziek, al kan dat natuurlijk het zaalgeluid zijn vanavond. Bij Ladycop is het een volledig tegenovergesteld verhaal. Hier klopt alles. Ondanks het feit dat vlak voor hun vertrek naar Europa één van de vier leden het hazenpad heeft gekozen ¬–ze zijn immers slechts met z'n drieën in Eindhoven- staat er toch indrukwekkende band op het podium. De set kent een aftrap, vooral gecreëerd door de klassieke rockinstrumenten bas, gitaar en drum. Later bouwen de heren hier meer een elektronische toevoeging bij. Al vanaf het openingsnummer steekt er een drive in het optreden die doet denken aan een live show van Two Gallants of Blonde Redhead. Ook muzikaal lijkt daar wel een vergelijking mee te trekken. Als de laptop van de drummer zich meer en meer gaat moeien met de muzikale uitstraling van de band kun je eindelijk ook een beetje zien waar TAC op de flyer de vergelijking met Björk vandaan haalt. Live valt die vergelijking wel in twijfel te trekken, het indie rock geluid blijft toch de overhand hebben. Maar toegegeven, de nummers op de myspace van de band hebben inderdaad een overeenkomst met die van de IJslandse. De frisse puzzel van geluiden en het aantrekkelijke ijle geluid van de zanger maken dit optreden tot een teleurstelling als de laatste noten zijn gespeeld, en dat mag je positief opvatten. Het is voorbij, net iets te snel, en dat is gewoon jammer. Gelukkig komt de zanger nog even solo een liedje doen, en daar valt ook niks op af te dingen. Ladycop, overigens uit Brooklyn, New York, zijn voorlopig nog wel eventjes in Europa te vinden. Genoeg mogelijkheden om eens te gaan kijken en luisteren naar dit drietal. Ze staan onder andere deze maand nog op het ZXZW festival in Tilburg.