Het is koud, nat en guur buiten. Wanneer de auto geparkeerd is bij het Klokgebouw, is het niet meteen duidelijk waar PopEi zich nu precies bevindt. Een opgehangen banner wijst me gelukkig vrij snel de weg. Voor mij totaal nieuw terrein, want de nieuwe PopEi had ik nog niet gezien. Ik werp een blik naar binnen en zie dat het erg druk is. Mensen zitten aan tafeltjes te eten, hangen aan de bar of staan gewoon wat te kletsen. En het mag gezegd worden: het decor ziet er allemaal prachtig uit. De mensen van de bar brengen de gezelligheid mee de zaal in: dit kon best eens een hele mooie avond worden. Stipt om 22.00 staan de dame en heren van Davenport op het podium. Het verbaast me hoeveel bekende gezichten ik op het podium zie staan. De band bestaat namelijk uit muzikanten die bijna allemaal wel in andere, enigszins bekende bands hebben gezeten. De zangeres is afkomstig uit het, door Barry Hay opgerichte, Bad Candy. De drummer herken ik van Undeclinable, de bassist van San Andreas en één gitarist van Awaiting Seasons en dankzij een eerdere ontmoeting met LEFT. Er staan dus een heleboel ervaren muzikanten samen op één podium. En dat is te horen. De band overtuigt met haar vrolijke, catchy en melodieuze geluid. De liedjes zitten goed in elkaar en worden strak gespeeld. Het doet me veel denken aan de band Paramore, alleen ontbreekt bij Davenport dat rauwe randje. Overigens is dit gebrek ook te wijten aan het nogal ‘laffe’ geluid waar de geluidsman verantwoordelijk voor is. Dit zorgt ervoor dat ik na vijf nummers mijn aandacht wel begin te verliezen en dat is jammer. Ook de podiumpresentatie mag van mij wel iets spannender: het voelt allemaal wat geforceerd bij de zangeres. Een rockmove hier, een rockmove daar, maar nergens is het echt gemeend. Dat komt allemaal nog wel in de toekomst. Het wordt mij namelijk na het optreden duidelijk dat dit pas het derde (!) optreden van de band is. Dit gegeven getuigt van de enorme potentie van deze band. Dus beste Edwin Jansen en Dennis van Rock Nation: eat your heart out. Het zal mij verbazen als Davenport volgend jaar nog geen gevestigde naam is in de Nederlandse pop/rockscene. Na deze poppy sound van Davenport is het tijd voor een wat rauwere band genaamd The Motion. Deze Tilburgse band - ook al is geen enkel bandlid nog woonachtig in Tilburg -bestaat uit vier heren. Onlangs hebben ze hun tweede EP uitgebracht waarop zeven nummers te horen zijn. Ik wacht nog steeds op de eerste full length van deze mannen. Ze beginnen stevig en zijn meteen goed op stoom. Dit wordt opgemerkt en de zaal stroomt vol. Het publiek vermaakt zich en danst heftig mee. De muziek van The Motion doet me denken aan Hell is for Heroes, Jimmy Eat World, Cave In en Deftones. Een behoorlijke mix van bands die mij allemaal wel weten te bekoren. Het gevaar van het maken van een soortgelijke rockmuziek is dat een band te huilerig of echt jankerig - richtige emo - kan gaan klinken, waardoor het allemaal nogal vermoeiend wordt om naar te luisteren. Gelukkig is dit niet het geval bij The Motion. Het rauwe rockgeluid blijft fier overeind staan, ondanks de catchy refreintjes en soms poppy inslagen. Ook hier zorgt de geluidsman wel voor een minpuntje: de leadzanger staat te zacht. Hierdoor komt de samenzang niet lekker uit de verf, aangezien de tweede gitarist de leadzang overstemt. Dat is jammer, maar de muziek weet mij voldoende te overtuigen. De band is goed op elkaar ingespeeld, speelt strak en brengt genoeg spanning in de opbouw van de nummers. Van mij mag deze band wel tot de Eindhovense scene gaan behoren. Na The Motion is het tijd voor onze eigen Eindhovense LEFT. De laatste keer dat ik deze band zag, hadden ze nog een tweede gitarist. Ik ben dan ook uitermate benieuwd hoe het dit keer zal gaan klinken zonder hem. Wanneer LEFT het podium opkomt, is het meteen duidelijk dat de heren een thuiswedstrijd mogen gaan spelen. Het is de gehele avond al aardig vol, maar bij LEFT wordt het pas echt druk. De sfeer zit er dus meteen goed in. Zanger/gitarist Ruud zingt en speelt gitaar alsof zijn leven ervan afhangt. Daarbovenop weet hij ook nog eens het publiek te vermaken. En dat is knap voor de slechts driekoppige band. The Motion en LEFT liggen naar mijn mening wel in het verlengde van elkaar. Het verschil is dat LEFT wat radiovriendelijker aanvoelt. Dat de mannen momenteel aan het touren zijn met Face Tomorrow is dan ook niet verassend. De sound van LEFT doet namelijk erg aan deze band denken. Wat mij betreft dus een perfecte match. Toch maakte de band bij een eerder optreden meer indruk. De nummers wisten me toen meer te bekoren en met een tweede gitarist erbij is het toch allemaal net even wat spannender. Zanger Ruud geeft alles, maar af en toe voelt het ook allemaal net iets te overdreven aan, en gaat de trilling in zijn stem die hij soms gebruikt, dan ook irriteren. Al met al is het wel een band waar we trots op mogen zijn in Eindhoven. Mijn eerste instinctieve gevoel van de avond was dus juist: het was inderdaad een erg mooie avond vol goede rockbands waar het programma Rock Nation nog een puntje aan kan zuigen. LEFT, The Motion en Davenport gezien 24 oktober in PopEi.